cena: 25,98 złcena z rabatem: 20,78 zł Pełny opis książki: Mistrz i Małgorzata opis lekturyWydanie Mistrza i Małgorzaty kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Książka zawiera pełen tekst lektury. Na końcu książki zamieszczono opracowanie, w którym znajduje się bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera ponadto plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów. Przedstawiamy jedną z najpoczytniejszych i najbardziej znanych powieści XX wieku. Intrygująca, kontrowersyjna, wciągająca czytelnika niezwykłą akcją i niespodziewanym biegiem wydarzeń; bawi, wzrusza, zaskakuje i prowokuje do rozmyślań. Historia pary zakochanych - tytułowych Mistrza i Małgorzaty - łączy się z relacją z Jerozolimy pod władzą Poncjusza Piłata i jego spotkania z naprawdę niezwykłym więźniem, ale przede wszystkim z opowieścią o wizycie w komunistycznej Moskwie prawdziwego Szatana i dobranej grupy jego oddanych sług. Tam, gdzie pojawia się Szatan, pozory znikają, nic już nie jest takie, jak przedtem, i dzieją się niewytłumaczalne racjonalnie rzeczy - ale czy rzeczywiście zawsze wynika z nich tylko zło? Powieść w całkowicie nowym, pełnym tłumaczeniu, zgodnym z oryginałem i pozbawionym cięć dokonanych na nim przez rosyjską cenzurę! Opracowanie książki zawarte w tym wydaniu sprawi, że lektura będzie przyjemniejsza, a lekcje polskiego staną się proste i zrozumiałe. Twarda oprawa gwarantuje trwałość książki i znakomity wygląd na półce!recenzje Powieść w całkowicie nowym, pełnym tłumaczeniu, zgodnym z oryginałem i pozbawionym cięć dokonanych na nim przez rosyjską cenzurę! (...) Nie chcę po raz kolejny rozwodzić się nad wydaniem książki od wydawnictwa Greg, ale ciągle jestem zachwycona tą ich dbałością o każdy szczegół. Widać, że przykładają ogromną uwagę do zadowolenia klienta (...) Książka Bułhakowa zaimponowała mi niesamowicie. Ogólnie rzecz ujmując, dosłownie podziwiam umiejętności autora. Stworzyć coś tak fantastycznego z pewnością nie było łatwo, a jeszcze z takim rozmachem, dowcipem i fantazją, to już w zupełności. Mam wrażenie, że Mistrza i Małgorzatę można czytać wielokrotnie i za każdym razem odkrywać w tej książce coś nowego. Gorąco polecam tak znaną, a jednocześnie tak dobrą lekturę. kupujący tę książkę kupili też...spis treściMistrz i Małgorzata Część I Rozdział I. Nigdy nie rozmawiajcie z obcymi Rozdział II. Poncjusz Piłat Rozdział III. Siódmy dowód Rozdział IV. Gonitwa Rozdział V. Co miało miejsce w Gribojedowie Rozdział VI. Schizofrenia, jak było mówione Rozdział VII. Feralne mieszkanie Rozdział VIII. Rozgrywka pomiędzy profesorem a poetą Rozdział IX. Głupie żarty Korowiowa Rozdział X. Nowiny z Jałty Rozdział XI. Iwan rozdwojony Rozdział XII. Czarna magia i jej zdemaskowanie Rozdział XIII. Nadchodzi bohater Rozdział XIV. Kogut wybawca Rozdział XV. Co się śniło Nikanorowi Iwanowiczowi Rozdział XVI. Kaźń Rozdział XVII. Dzień pełen cudów i dziwów Rozdział XVIII. Niefortunni goście Część II Rozdział XIX. Małgorzata Rozdział XX. Maść Azazella Rozdział XXI. Lot Rozdział XXII. W blasku świec Rozdział XXIII. Wielki bal u Szatana Rozdział XXIV. Wykradnięcie Mistrza Rozdział XXV. W jaki sposób prokurator starał się ocalić Judę z Kiriatu Rozdział XXVI. Ostatnia posługa Rozdział XXVII. Kres mieszkania pod pięćdziesiątką Rozdział XXVIII. Ostatnie perypetie Korowiowa i Behemota Rozdział XXIX. Los Mistrza i Małgorzaty zostaje rozstrzygnięty Rozdział XXX. Już czas! Już czas! Rozdział XXXI. Worobiowe Góry Rozdział XXXII. Darowanie win i przystań na wieki Epilog Krótkie opracowanie Krótko o utworze Krótkie streszczenie Motywy Opracowanie Biografia Michaiła Bułhakowa Geneza utworu Okoliczności powstania utworu Co jest tematem utworu? Wyjaśnienie tytułu utworu Czas i miejsce akcji Bohaterowie utworu Plan wydarzeń Streszczenie szczegółowe Charakterystyka głównych bohaterów Mistrz Małgorzata Nikołajewna Poncjusz Piłat Jeszua Ha-Nocri Woland Charakterystyka pozostałych postaci Michał Aleksandrowicz Berlioz Iwan Nikołajewicz Ponyriow (Bezdomny) Mateusz Lewita Problematyka utworu Obraz totalitarnego państwa. Groteska Realia życia codziennego Sztuka w służbie systemu Szpital psychiatryczny Artysta w świecie piłatyzmu. Motyw mistrza i ucznia Relacja między Faustem a Mistrzem i Małgorzatą Gatunek utworu Narrator i styl powieści M. Bułhakowa Symbolika natury w Mistrzu i Małgorzacie Budowa utworu Indeks komentarzy

Postać ucznia Jeszui – Mateusza Lewity. Jeden z ewangelistów i uczniów Jezusa nosił dokładnie takie imię. Pismo święte mówi, że zanim został „słuchaczem” nauk Chrystusa, pełnił funkcję celnika – był poborcą podatkowym. Zawód ten porzucił. Miało to miejsce zaraz po cudownym uzdrowieniu paralityka. Oto fragment Biblii – autorstwa samego ewangelisty: „Odchodząc stamtąd, Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: On wstał i poszedł za Nim.” Inny ewangelista – święty Marek pisze, że ów Apostoł miał drugie imię – Lewi: „Potem wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On nauczał. A przechodząc ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: On wstał i poszedł za nim.” Być może postać tego Apostoła zasugerowała twórcy Mistrza i Małgorzaty bohatera – Mateusza Lewitę. Ten z powieści nosi nazwisko podobne do drugiego imienia Ewangelisty (Lewita - Lewi), jest również poborcą podatkowym, który słysząc słowa nieznanego filozofa, porzuca swój zawód i wiernie kroczy za nim, a na pergaminach spisuje jego naukę, niczym święty Mateusz Ewangelię. Bułhakow zamieścił w swoim dziele „prywatną” wersję wydarzeń w Jerozolimie sprzed dwóch tysięcy lat. Bezsensem byłoby doszukiwać się w niej kategorycznej prawdy. Ta wizja posłużyła mu jako tło przypominające o odwiecznej problematyce walki dobra ze złem, poszukiwaniu wartości i prawdy, która na przełomach dziejów może okazać się różna, podlegać wielu analizom, być niejednolicie zapisywana, a przez to niełatwa do uchwycenia. Biblia ukazuje cztery „wersje” życia, nauki i śmierci Chrystusa – są to „zapisy” czterech Apostołów. Każdy z nich nieco inaczej prezentuje dzieje Jezusa, np. wzbogaca je o dodatkowe fakty. Każdą z Ewangelii można pokusić się i nazwać „indywidualną interpretacją”. Wszystkie jednak zachowują ten sam cel – mają przybliżać sylwetkę i naukę Zbawiciela. Zupełna prawda niemożliwa jest do odkrycia – zawsze jest lekko „zawoalowana”, choćby właśnie owymi interpretacjami, które zwykle pojawiają się później niż ma miejsce dany fakt. W momencie, gdy trudno jest uchwycić prawdę, z pomocą przychodzi wiara. Należy wierzyć, że wszystko co minęło, a co niektórzy starają się dokumentować, faktycznie wyglądało tak, jak jest ukazane odbiorcy. strona: 1 2 3 4 Woland nosi przy sobie laskę z czarną rączką w kształcie głowy:a) małpyb) żabyc) pudlad) wężaMotto „Mistrza i Małgorzaty” zostało zaczerpnięte z:a) Dostojewskiegob) Goethegoc) Nietschegod) Byrona

Zapraszamy do naszych zbiorów zgromadzonych w działach: Ściągi gotowce wydrukowane, czy też Ebuda-cd - ściągi na płycie. Oprócz: Test sprawdzający znajomość lektury samotność bogów. Użytkownicy szukali również w naszych zbiorach: wierszyk na pozegnanie dla kierowniczki. wierszyk na pozegnanie dla kierowniczki.

20 stycznia, 2018 17:06 Zaczerpnięte z WIKIPEDII Czym jest „Mistrz i Małgorzata”? Menippejską satyrą społeczną, traktatem religijno-filozoficznym, opowieścią o intelektualno-duchowej przemianie bohaterów, powieścią – igraszką, która niczym barokowe dzieła olśnić ma czytelnika kunsztem artystycznym i erudycją autora, postmodernistycznym utworem, którego autor bawi się konwencjami literackimi, może nade wszystko próbą wskazania nowej ideowej drogi pomiędzy gnozą, manicheizmem, chrześcijaństwem, a komunizmem, który, co już autor musiał widzieć dobrze: nie zmienił świata na lepsze. Wszystkim po trochu. Dzieło Bułhakowa zaciekawia tym mocniej, im lepiej się je poznaje. Pośmiertna publikacja oraz dusząca atmosfera światopoglądowego terroru w Związku Radzieckim, a zatem i konieczność cenzurowania treści przez samego pisarza jeszcze bardziej utrudniają odkrywanie jego prawdziwych intencji. Na początek dobrze krótko wyjaśnić niektóre pojęcia. Satyra menippejska powstała w antyku i charakteryzowało ją łączenie elementów realistycznych z fantastycznymi, stylistyczna różnorodność. Postmodernizm to określenie współczesnego zjawiska w kulturze, które wyrasta z niewiary w postęp cywilizacyjny i z przekonania o względności systemów wartości, co w sztuce znajdowało wyraz w żonglowaniu konwencjami, swobodnym odwoływaniu się do różnych tradycji i łączeniu ich, często w oderwaniu od pierwotnego kontekstu kulturowego. Jak widać na pierwszy rzut oka, „Mistrz i Małgorzata” zawiera w sobie wiele z satyry menippejskiej. Przede wszystkim łączy komizm z krytyką społecznych wad, których rewolucja nie wypleniła z ludzi poddanych indoktrynacji, propagandzie, uważnemu nadzorowi służb. Są chciwi, nieuczciwi, zakłamani. Donoszą na siebie i niszczą wzajemnie. Szczególnie ostro potraktował Bułhakow znane sobie prawdopodobnie najlepiej środowiska literatów moskiewskich i krytyków. O fantastyce niech zaświadczy choćby lot Małgorzaty nad miastem, działania diabła i jego świty, bal u Wolanda, finał powieści rozgrywający się w trudnej do określenia przestrzeni, z całą pewnością nadprzyrodzonej. Postmodernizm utworu wyraża się swobodnym potraktowaniem przekazów ewangelicznych, ukazaniem Jezusa niezgodnie z chrześcijańską tradycją. To zaledwie skromny nauczyciel, człowiek pokoju, wędrowny filozof, ofiara tych, którzy chcieli traktować go jak proroka dającego początek nowej religii. Pojawia się jednak na końcu jako osoba boska, kiedy przysyła do Wolanda Mateusza z prośbą. Tak, tak: prośbą. Inaczej niż w Biblii, a zgodnie z manichejskimi wierzeniami, Bóg nie panuje tu nad światem niepodzielnie, a boskie kompetencje, wszechwiedzę, władzę posiadł Woland, uosobienie zła. Diabeł dąży do zniszczenia, destrukcji, ale przyczynia się do dobra. Tu także widzimy względność w ujęciu fundamentalnych pojęć, nawet ich odwracanie. Jeszcze w „Fauście” Goethego Mefistofeles jest wciąż częścią królestwa Boga i ma do wypełnienia pewne zadanie. Nie może jednak z Bogiem wygrać. „Faust”, droga młodzieży, Faust. Szkolne programy, i tak przeładowane materiałem, powstają jako wynik wyboru z całego bogactwa kultury Zachodu. Nie poznajecie zatem „Don Kichota” Cervantesa ani „Fausta” Goethego. Szkoda. A może nie? Te postaci stały się jednakowoż znakami pewnej postawy, może nawet archetypami. Dramat niemieckiego literata został napisany w oparciu o historię na poły legendarnej postaci średniowiecznego uczonego alchemika, która już wcześniej była artystycznie wykorzystywana. Dramat Goethego: „Faust” to drugie ważne dzieło, do którego Bułhakow sięgnął jako do źródła potrzebnego mu materiału. Krótko mówiąc, Faust (u Goethego) to średniowieczny uczony, który cieszy się uznaniem i szacunkiem akademickiej społeczności. Sam jest jednak rozczarowany, a nawet rozgoryczony tym, że całe życie poświęcił na studia, na badanie ksiąg, a nie przybliżyło go to nawet odrobinę do poznania tego, co najważniejsze. I tu pojawia się z ofertą firma „Mefistofeles” Sp. z o. o. 🙂 Oczywiście, w poprzednim zdaniu jest żart. Mefistofeles składa ofertę Faustowi. Uczony odda mu swą duszę, jeśli diabeł zapewni mu takie przeżycia, że starzec powie „trwaj chwilo, jesteś piękna”. Wcześniej jeszcze Mefistofeles przekonywał Boga, że Faust wcale mu nie służy i że tego dowiedzie.. Bóg pozwala diabłu na poddanie uczonego próbie. Chociaż utwór Goethego wyrasta z tradycji oświeceniowej, choć zgodnie z nią diabeł wcale nie budzi tu grozy, to jednak wciąż podlega Bogu. W „Mistrzu i Małgorzacie” będzie inaczej. Dość na tym, że Faust zgodził się na propozycję Mefistofelesa. Zamiast poznania intelektualnego zakosztuje teraz przeżyć, czyli tego, czego dobrowolnie wyrzekł się w swoim życiu. Utwór Goethego to właściwie dzieło przełomu. Przynależy do oświecenia i romantyzmu. Z tą pierwszą epoką łączy go nakaz dążenia do poznania, do prawdy. Dla elit intelektualnych XVIII wieku były to wartości nadrzędne. Romantyzm, którego Goethe był prekursorem, ponad rozumem stawiał uczucia, doznania, intuicję, miłość. Dlatego Faust nie dąży do poznania intelektem, drogą nauki, ale chłonąc życie w doświadczeniu. Mefistofeles przywraca mu młodość. Faust krąży po świecie ze swym przewodnikiem. Kiedy poznaje czternastoletnią Małgorzatę, uwodzi ją i powoduje całą serię nieszczęść. Morduje jej brata, a dziewczyna po zajściu w ciążę zabiła dziecko. Miłosierdzie Boga ocala młodą morderczynię. Podobnie dzieje się później z Faustem. Dlaczego został ocalony? Dążył do poznania, jak możemy sobie dopowiedzieć, a to, jak już zaznaczyliśmy było najważniejszym obowiązkiem człowieka zgodnie z duchem filozofii oświecenia. Możemy zakończyć tę dygresję, potrzebną jednak do zrozumienia „Mistrza i Małgorzaty”. Kim jest Faust? To już znak w naszej kulturze. To osoba przekraczająca normy moralne i biologiczne ograniczenia. Faustyczność znajdziemy w ideologiach i praktyce politycznej XX wieku. Granice praw natury „zwycięsko” pokonywali radzieccy uczeni, odwracając bieg rzek, tak by płynęły w drugą stronę lub przenosząc granice uprawy zbóż poza koło podbiegunowe. Po co to robili? Człowiek stawał się bogiem. ZSRR upadł, po niektórych eksperymentach hydroinżynierów zostały ekologiczne katastrofy, a zboże i tak rosyjscy komuniści kupowali od Amerykanów. Kto jest Faustem w „Mistrzu i Małgorzacie”? Oboje. Małgorzata wchodzi w pakt z diabłem, leci nad miastem, uczestniczy w sabacie czarownic, jak bohater dramatu Goethego. Smaruje się też odmładzającą maścią. Moralne granice przekroczyła, porzuciwszy swego męża, któremu zawdzięczała wygodne, beztroskie życie. Zdradziła go, wybierając miłość i wiele ryzykując, gdyż mistrz nie był, delikatnie mówiąc, ulubieńcem władz. Inaczej było z mężem Małgorzaty, który mógł mieć panią prowadzącą dom, służącą, a z takich przywilejów w ZSRR korzystali nieliczni, gdyż kolidował z obowiązującą regułą równości ekonomicznej. Faustem jest także mistrz, samotny trzydziestoośmioletni pisarz, który kiedyś pracował w muzeum, ale po wygraniu dużych pieniędzy porzucił etat i zaczął pisać powieść o Poncjusz Piłacie. Naraził się rządzącym, wykroczył poza wyznaczone oficjalną ideologią reguły. W państwie totalitarnym władza ingeruje we wszystkie obszary ludzkiej aktywności i stara się kontrolować wszystko, włącznie z myśleniem, światopoglądem, życiem intelektualnym. Do tego celu korumpowano literatów. Czy mogło być w średniowieczu większe przewinienie niż pakt z diabłem? A bohater „Fausta” Goethego dopuścił się tego. W ZSRR próba podjęcia samodzielnego myślenia, pójście drogą artystycznej wolności było czymś porównywalnym do konszachtów z szatanem w średniowieczu. Dodajmy, że mistrz też rozstał się z małżonką i nawet nie pamiętał jej imienia, tak dalece była mu obojętna. Miłosierdzie, ważny motyw w „Fauście” odgrywa kluczową rolę w powieści Bułhakowa. Bóg nie potępia Fausta i Małgorzaty w utworze Goethego. Dwudziestowieczna Małgorzata okazała miłosierdzie Friedzie, kobiecie, która zabiła własne dziecko i musiała cierpieć przez wieczność z powodu podkładanej jej codziennie chusty, narzędzia zbrodni. Woland obiecał spełnić każde życzenie Małgorzaty w ramach rewanżu za pełnienie honorów gospodyni na jego balu. Małgorzata poprosiła o uwolnienie Friedy od cierpienia. Później też wstawiła się za Piłatem. Oprócz mistrza, Małgorzaty, Wolanda ważnym bohaterem jest także procurator Judei Poncjusz Piłat. Jest postacią tragiczną. Zgodził się na ukrzyżowanie miłującego pokój wędrownego filozofa, Jeszui Ha-Nocri, ponieważ nie chciał doprowadzić do otwartego konfliktu z Małym Sanhedrynem, religijnymi przywódcami Judei. Zaszkodziłoby to jego karierze. Reprezentując potężne rzymskie cesarstwo, stał się marionetką. Zawiniła tu może chwila słabości, strach przed niszczącym karierę donosem. Piłat pojawia się w utworze dzięki temu, że powieść o nim pisał mistrz. Piętnowany przez krytyków, osaczony przez szpicli spalił rękopis. Jego sytuacja stanowiła odzwierciedlenie niełatwego położenia samego Bułhakowa. Pamiętać należy, że gdy tworzył „Mistrza i Małgorzatę” do łagru bądź w ręce kata trafić można było za błahostkę, tak naprawdę bez żadnego powodu, nawet przypadkiem. Piłat, mistrz, Małgorzata to bohaterowie, których łączy motyw przebudzenia do przemiany. Piłat, choć nie uwolnił Jeszui, bardzo tego żałował. Jego wiecznym marzeniem stało się ponowne spotkanie z filozofem i na końcu spełniło się ono. Przemiana jest motywem ważnym nie tylko w odniesieniu do głównych bohaterów, ale także w ujęciu społecznym, dziejowym. Przecież opisywane przez mistrza wydarzenia w Jerozolimie dały początek wielkim procesom, nawet jeśli spojrzymy na to okiem sceptyka dalekiego od wiary w boskość Jezusa. W I wieku naszej ery na Bliskim Wschodzie narodziło się chrześcijaństwo, które dla wielu ludzi stało się początkiem rozwoju duchowego, wewnętrznego, moralnego. Zmieniło świat. Chrześcijanie przetrwali prześladowania i współtworzyli nową cywilizację. Rewolucja bolszewicka w Rosji też w założeniach prowadziła do wielkich przeobrażeń świata. Jak Bułhakow kojarzył te dwa procesy? Trudno powiedzieć, analogia między nimi jest widoczna. Chrześcijaństwo, niepozbawione także w przeszłości wielu ludzkich błędów, niszczono metodycznie w ZSRR z niebywałą konsekwencją. Jak to się jednak stało, że Iwan Bezdomny oczerniający w swym antyreligijnym poemacie Jezusa i wsłuchany w instrukcje Berlioza na Patriarszych Prudach, po nagłej śmierci prezesa Massolitu kradnie świecę i święty obrazek, uznając pewnie, że spotkał się jednak z siłą nieczystą i że te przedmioty mają moc jej powstrzymania. To, co wpoiła mu mama, babcia, może ksiądz, zostało w nim głęboko. Nawet sam diabeł przybył do Moskwy, by przypomnieć o swoim istnieniu, ale to z kolei odrodzenia religijności i rozsypania ateistycznej propagandy nie przyniosło. Dwa światy: Jerozolimy z I wieku naszej ery i Moskwy z XX stulecia przenikają się. Rzeczywistość materialną, fakty, historię w powieści wzbogaca sfera siły nadnaturalnych. Cała warstwa nadprzyrodzoności jest jednak mieszaniną chrześcijaństwa, manicheizmu, nawet zwykłego okultyzmu, czyli magii, a to wszystko doprawione zostało nawet aluzjami do masońskich rytuałów. Może Bułhakow zestawiając ze sobą dwie wielkie formacje ideowe: komunizm i chrześcijaństwo chciał pokazać, że o wszystkim decydują zwykli ludzi, ich odważne lub tchórzliwe wybory, mądre lub głupie decyzje. Woland na balu przyjmuje potępionych. Nie jest zatem zupełnie oderwany od ról, jakie mu kształtowana przez chrześcijaństwo kultura przypisuje. Tak jak Mefistofeles z „Fausta” czyniąc zło, otwiera drogę dobru. Jakimi ścieżkami podąża ludzkie myślenie, niech nam uzmysłowi fragment głośnego poematu Błoka „Dwunastu” poświęconego rewolucjonistom. Fragmenty: „Czemuś dzisiaj niewesoły, Towarzyszu popie? Pamiętasz, jak bywało, Brzuchem parłeś wprzód I krzyżem w krąg jaśniało Brzuszysko na lud?” (to naturalnie satyryczny, złośliwy obraz tak zwanego wroga ludu, pop to nieformalne określenie prawosławnego duchownego) A dalej: „… I tak bez imienia Boga Dwunastu idzie w dal. Obca im wszelka trwoga Ani im czego żal” Finał natomiast zupełnie zaskakuje: „…Idą, idą krokiem twardym – Głodny pies za nimi goni, Przodem – niosąc krwawy sztandar, Za wichurą niewidzialny I dla kul nieosiągalny, Lekką stopą nadśnieżystą Przez perliste rozsypisko, W wieńcu białych róż na skroni Przodem idzie Jezus Chrystus” Widzieli Państwo? Jezus na czele dwunastu czerwonogwardzistów ze sztandarem rewolucji. Utwór z roku 1918. Trudno w jednym artykule omówić dokładnie cały tekst. Poniżej, zwłaszcza dla potrzeb osób przygotowujących się do matury rozszerzonej i międzynarodowej przeanalizuję język i narrację. W pierwszym rozdziale, na początku znajduje się zdanie; „Tu musi musimy odnotować pierwszą osobliwość tego straszliwego majowego wieczoru”. Nastąpiło ujawnienie procesu narracji. Narrator zakomunikował coś na temat samego opowiadania, przestał być „przezroczystym medium”. Uprzedził, że za chwilę o czymś poinformuje. Posłużył się też pierwszą osobą liczby mnogiej, zbliżając się w ten sposób do czytelnika. Zaczął budować z nami wspólnotę. „My musimy odnotować”. Narrator zaczął też zdradzać swój stosunek do świata, może nieco żartobliwy, lekko ironiczny. Dowiedzieliśmy się, że wieczór będzie „straszliwy”. Już na pierwszych stronach powieści odnajdujemy elementy społecznej satyry. Pani, która sprzedawała w budce na Patriarszych Prudach napoje, zapytana o wodę mineralną, „z niejasnych powodów obraziła się”. Kto pamięta sklepy w PRL—u, wie, że państwowe jednostki handlu cechował nie tylko brak towaru, jak tutaj, ale też specyficzny stosunek pracujących w nich osób do obsługi klienta. Narrator w powieści jest wszechwiedzący. Przekazuje nam bowiem informacje o odczuciach bohaterów, ich myślach i o tym, co robią, gdy są sami. Zazwyczaj taki narrator występuje w trzeciej osobie, nie ujawnia się. Zaistnienie narratora w pierwszej osobie, z oczywistych względów może ograniczać wszechwiedzę. W „Mistrzu i Małgorzacie”, jak to się już rzekło, autor żongluje konwencjami. Raz posługuje narracją trzecioosobową, kiedy indziej ujawnia się i mówi w pierwszej osobie. Wykorzystuje język mówiony, upodabnia do zwykłych ludzi, przeciętnych, z ulicy. Przemawia w imieniu autora, ale też przyjmuje punkt widzenia postaci i wtedy jest to narracja personalna, mowa pozornie zależna. Ujawniając proces mówienia, zdradzając stosunek do rzeczywistości, staje się gawędziarzem. Wtedy też Bułhakow nawiązuje chętnie do rosyjskiej tradycji literackiej nazywanej skazem. Próbkę tego znajdziemy chociażby w Płaszczu (Szynelu) Gogola. Dobrze widać tę konwencję w I rozdziale w zdaniu: „Potem, kiedy prawdę mówiąc było już za późno, najróżniejsze instytucje opracowały rysopisy owego człowieka”. Świetnym przykładem skazu jest też początek części drugiej „Mistrza i Małgorzaty”: „Za mną, czytelniku! Któż to ci powiedział, że nie ma już na świecie prawdziwej, wiernej, wiecznej miłości? A niechże wyrwą temu kłamcy jego plugawy język!” A oto przykład mowy pozornie zależnej z pierwszego rozdziału: „Życie Berlioza tak się układało, że nie był przyzwyczajony do nadprzyrodzonych zjawisk. Pobladł więc jeszcze bardziej, wytrzeszczył oczy i pomyślał w popłochu: „Nic takiego istnieć nie może…” Ale coś takiego, niestety, istniało.” Owo słówko „niestety” wyraźnie wskazuje na punkt widzenia bohatera. Narrator mówi w trzeciej osobie, ale jakby „z umysłu” postaci. Przy okazji, w powyższym fragmencie widać znakomity przykład poczucia humoru autora. W państwie, w którym natrętnie, na każdym kroku obrzydzano ludziom religię, a chodzenie do kościoła mogło ściągnąć na głowę nieszczęście, powiedzenie: „Życie Berlioza tak się układało” jest wyrazem niesłychanej przewrotności. TREŚĆ W pierwszym rozdziale czytelnik dowiaduje się wiele na temat swobody twórczej, wolności słowa i stopnia indoktrynacji obywateli ZSRR. Oto Michał Aleksandrowicz Berlioz, prezes zarządu stowarzyszenia pisarzy Massolit tłumaczył podczas rozmowy w cztery oczy młodszemu koledze, literatowi, jak powinien „poprawić” swój „antyreligijny poemat”. Nie wystarczyło, że Iwan Bezdomny oczernił Jezusa, przypisał mu wszelkie możliwe wady. Poetę „zgubiło” to, że traktował bohatera utworu, jakby ów naprawdę istniał. Słowo „zgubiło” zastosowane zostało przez autora. Przypomnę młodym czytelnikom, że akcja powieści Bułhakowa umieszczona jest w okresie terroru porewolucyjnego, czystek, masowych aresztowań, gdy błahe podejrzenie o odstępstwo od doktryny mogło zaprowadzić nieszczęśnika na wiele lat do łagru. „Wysoki tenor Berlioza rozlegał się w pustej alei i im dalej Michał Aleksandrowicz zapuszczał się w gąszcz, w który bez ryzyka skręcenia karku zapuścić się może tylko człowiek niezmiernie wykształcony – tym więcej ciekawych i pożytecznych wiadomości zdobywał poeta.” Proszę zwrócić uwagę, że rozmowa na temat religii mogła doprowadzić do „skręcenia karku”. Było to zatem bardzo niebezpieczne. Do literatów w pewnym momencie dosiadł się nobliwie wyglądający mężczyzna. Zainteresowały go poglądy Berlioza, jego przekonanie o tym, że życie Jezusa zostało zmyślone. Kiedy nieznajomy wspomniał o dowodach Kanta na istnienie Boga, Iwan Bezdomny zareagował okrzykiem, że należałoby tego Kanta posłać na trzy lata na Sołowki. Świadczy to o skali indoktrynacji społeczeństwa w Rosji Radzieckiej. Na Wyspach Sołowieckich znajdował się najbardziej znany obóz karny. Przybysz nie tylko przekonywał literatów do tego, że Jezus istniał naprawdę, ale wspomniał także o wydarzeniach, które miały dopiero nastąpić. Ostatnie słowa cudzoziemca, jak go sobie w myślach określali Berlioz i Bezdomny, były początkiem opowieści o Piłacie i Joszui Ha-Nocri. Była to część powieści mistrza, o czym czytelnik dowie się później. Drugi rozdział Akcja toczy się w Jerozolimie i jest autorskim ujęciem wydarzeń, o których mówiły Ewangelie. Poncjusz Piłat przesłuchał wędrownego filozofa Joszuę Ha-Nocri. Dowiedział się, że jego słowa o zburzeniu świątyni miały charakter przenośny. Tak naprawdę oskarżony nie podburzał ludu do niszczenia czegokolwiek. Przyczyną nieporozumienia i oskarżeń były zapiski prowadzone przez Mateusza Lewitę, poborcę podatków. Piłat postanowił skazać Joszuę na więzienie nieopodal jego siedziby nad Morzem Śródziemnym, co dałoby mu możliwość prowadzenia z wędrownym myślicielem jeszcze wielu rozmów. Joszua bardzo zainteresował rzymskiego dostojnika. Widział, że wiele jego obserwacji ludzkiej natury ujmowało istoty problemów. Niestety, sekretarz prokuratora podał mu dokument zawierający oskarżenie o zniewagę majestatu. W tym samym czasie w Jerozolimie doszło do zabicia kilku żołnierzy. Joszua potwierdził, że rozmawiał z Judą z Kiriatu i mówił, że nadejdzie czas, gdy żadna władza nie będzie już potrzebna, ponieważ nastąpi królestwo prawdy i sprawiedliwości. Piłat wiedział, że tym razem nie może potraktować łagodnie więźnia i musi skazać go na śmierć. Zachowanie prokuratora wskazywało, ze nie ufał nikomu ze swego otoczenia. Mógł przypuszczać, że jego wrogowie czekają na okazję, by złożyć donos komuś wpływowemu w samym Rzymie. Piłat podjął jeszcze jedną próbę ocalenia Joszui. Ponieważ filozof oskarżony był przez Sanhedryn, starszyźnie kapłanów w związku ze świętem Paschy przysługiwało prawo ułaskawienia jednego z więźniów skazanych przez przedstawiciela władz cesarstwa. Kaifasz pomimo wyraźnych sugestii Piłata oświadczył, że uwolnią Bar Rawana, który był przestępcą o wiele groźniejszym. Ujawnił się konflikt między Piłatem i Kaifaszem. To starcie wygrał jednak Kaifasz. Trzeci rozdział Nieznajomy zakończył opowieść, potwierdzając, że Ewangelia mija się z prawdą. Zapewnił, że był obecny przy rozmowie Piłata z kapłanem. Berlioz coraz bardziej podenerwowany postanowił powiadomić odpowiednie władze. Doszło do przepowiedzianego mu wypadku. Poślizgnął się na wylanym oleju, wpadł pod tramwaj, który obciął mu głowę. Rozdział czwarty Bezdomny był wstrząśnięty. Spełnienie się tego, co zapowiedział cudzoziemiec sugerowało, że sam zorganizował zamach na życie Berlioza. Próbował ścigać podejrzanego, któremu już ktoś towarzyszył. Dołączył do nich wielki jak wieprz czarny kot. Iwan zobaczył, jak zwierzak chciał wejść do tramwaju. Autor wprowadził elementy groteski. Kot próbował zapłacić za bilet. Nikt nie dostrzegł w tej sytuacji niczego dziwnego. Iwan kontynuował pościg. Po drodze skradł komuś święty obrazek i gromnicę. Kiedy rzucił się do rzeki, cały czas szukając niebezpiecznych osobników, zostawił ubranie na brzegu. Gdy wrócił pozostało z niego niewiele. Poeta podjął decyzję o udaniu się do Gribojedowa. Rozdział piąty Oto próbka prozy Bułhakowa: „Dom ów nazywano „Domem Gribojedowa”, ponieważ jego właścicielką była niegdyś jakoby ciotka pisarza Aleksandra Gribojedowa. Była jego właścicielką czy też nie była – tego dokładnie nie wiemy, zdaje się nawet, że Gribojedow nie miał chyba żadnej takiej ciotki-posesjonatki… Dom ów wszakże takie nosił miano. Co więcej, pewien moskiewski blagier opowiadał, że jakoby na pierwszym piętrze tego domu, w okrągłej sali kolumnowej, znakomity pisarz miał czytać tej właśnie rozpartej na kanapie ciotce fragmenty „Mądremu biada”. A zresztą diabli to wiedzą, może i czytał, nie jest to takie ważne.” Dom Gribojedowa był siedzibą Stowarzyszenia Moskiewskich Literatów, Massolitu. Wyjaśnienie jego nazwy pełne jest wątpliwości, czego narrator nie ukrywa. Powołuje się na jakiegoś blagiera, mówi, że Gribojedow nie miał bogatej ciotki. Dużo tu wszelkich „może”, „zdaje się”, „jakoby”. I jeszcze ten jakże wymowny tytuł powieści „mądremu biada”, czyli: im jesteś mądrzejszy, tym gorzej dla ciebie. Po co więc ta opowieść? Prawdopodobnie wymyślona została po to, by stworzyć pozór legalnego przejęcia domu przez Massolit. Naprawdę przecież sowiecka władza kradła wszystko, odbierając majątki dawnym właścicielom, a ich samych skazując na nędzę, w najlepszym razie. Komuniści potrzebowali tak zwanych inżynierów dusz, czyli usłużnych literatów odpowiednio przedstawiających najnowszą historię, wielkie przemiany, nową rzeczywistość porewolucyjnej Rosji. Poeci, pisarze, dramaturdzy byli zatem korumpowani. W Gribojedowie znajdowała się najlepsza restauracja w mieście, podawano w niej najbardziej wyszukane potrawy, a stołować się w niej mogli tylko ci, którzy posiadali legitymację Massolitu. W gospodarce centralnie zarządzanej nawet papier do maszyny do pisania (komputerów nie było) reglamentowano. Dostać można go było w Gribojedowie. To nie wszystko, grała tu gościom orkiestra jazzowa, a oficjalnie w ZSRR jazz był potępiony jako owoc amerykańskiej imperialistycznej kultury. Literaci otrzymywali prawo do uczestniczenia w zajęciach rekreacyjnych, sportowych, mogli dostać prawo do bezpłatnego pobytu w domach pracy twórczej, na przykład w Jałcie, ówczesnym kurorcie nad Morzem Czarnym. O przywilejach literatów wiedzieli nieliczni, ponieważ mogłyby wywołać społeczny gniew. Życie w komunistycznym państwie było szare, przygnębiające. Ludzie dusili się w przepełnionych mieszkaniach, po kilka rodzin, z jedną wspólną kuchnia i łazienką. Zaopatrzenie w sklepach nie dawało nawet małej szansy na urozmaicone wyżywienie. Co innego w Gribojedowie. Tu literaci rozkoszowali się potrawami, które kiedyś gościły na stołach arystokracji i burżuazji. Obraz Gribojedowa sam w sobie jest mocnym oskarżeniem władzy pełnej hipokryzji i kupującej sobie usługi inteligencji. Resztę społeczeństwa wzywano do wyrzeczeń, uległości, wpajano dogmat równości i zastraszano. W Gribojedowie dobrą zabawę literatów przerwała wiadomość o śmierci Berlioza w wyniku wypadku oraz pojawienie się Iwana Bezdomnego w niepełnym, delikatnie mówiąc, stroju, ze świętym obrazkiem przypiętym do koszuli i zapaloną świecą w dłoniach. Wezwano milicję, by odwieźć artystę do szpitala dla chorych psychicznie. Rozdział szósty Akcja zaczyna się w szpitalu, do którego oprócz milicjantów odwiózł Iwana poeta Riuchin. Iwan opowiedział o wydarzeniach od spotkania nieznajomego na Patriarszych Prudach. Historia o zagranicznym konsultancie, strój, zachowanie Bezdomnego sprawiły, że lekarz zdiagnozował u niego schizofrenię. Kazał zamknąć w izolatce. Riuchin nabrał jednak wątpliwości, czy Iwan naprawdę jest w stanie obłędu, zwłaszcza że ubezwłasnowolniony powiedział mu kilka słów prawdy, którymi Riuchin naprawdę się przejął. Gdy wracał ciężarówką do Gribojedowa, głęboko je przeżywał. Iwan powiedział mu, że podszywa się pod proletariusza, jest nieszczery i że nic nie osiągnie. Trzydziestodwuletni Riuchin czuł się fatalnie. Jedyne jego dokonania to okolicznościowe wiersze z okazji świąt państwowych. Rozdział siódmy Stiopa Lichodiejew, dyrektor Teatru Varietes dzielił mieszkanie z Berliozem. Narrator opisał to mieszkanie jako niezwykłe z tego powodu, że ludzie otrzymujący tu prawo do zamieszkania znikali w dziwny sposób. Stiopa odczuwał skutki pijaństwa z poprzedniego dnia, gdy pojawił się u niego Woland, przedstawił jako profesor czarnej magii, z którym rzekomo dyrektor Teatru Varietes podpisał wczoraj kontrakt na siedem występów. Woland pokazał mu dokument podpisany przez Stiopę i przypomniał uzgodnienia ze Stołeczną Komisja Nadzoru Widowisk. Mężczyzna nie mógł tych faktów przypomnieć sobie. Zobaczył też dziwnych towarzyszy profesora. Jednym z nich był kot. Dyrektor usłyszał, że jego pomoc domowa została wysłana na urlop do Woroneża. Kiedy przybył czwarty członek świty Wolanda, Azazello, Stiopa został ze swego mieszkania wygnany i magiczną mocą wysłany do Jałty. Rozdział ósmy Przedstawia pierwszy dzień Iwana w szpitalu psychiatrycznym. Profesor Strawiński wysłuchał uważnie opowieści młodego poety o znajomym Piłata i śmierci Berlioza. Zapewnił, że może go wypuścić z oddziału, by udał się niezwłocznie na milicję w sprawie groźnych przestępców, ale najprawdopodobniej szybko zostanie tu odwieziony z powrotem. Rozdział dziewiąty Nikanor Iwanowicz Bosy, prezes spółdzielni mieszkaniowej, do której należał lokal zajmowany przez Berlioza, uczestniczył w komisyjnym zabezpieczeniu rękopisów nieboszczyka. Trzy pokoje należące kiedyś do zamożnej wdowy po jubilerze wróciły do zasobów spółdzielni. Domyślać się możemy, że resort bezpieczeństwa przejął materiał do śledztwa, a znikanie lokatorów było związane z działalnością NKWD a może i walką o szczupłą substancję mieszkaniową w Moskwie. Donos na kogoś mógł prowadzić do przejęcia lokum. Nikanor Bosy natychmiast po rozejściu się wiadomości o śmierci Berlioza zaczął przyjmować dziesiątki podań o przydzielenie trzech pokoi, które wcześniej należały do Berlioza. Bosy ponownie odwiedził mieszkanie przy Sadowej, ale nie zastał w mieszkaniu nikogo oprócz dziwnego jegomościa, który, o czym na podstawie opisu wyglądu czytelnik już wie, należał do grupy Wolanda. Osobliwy niespodziewany gospodarz mieszkania przedstawił się jako tłumacz Wolanda, Korowiow. Zapewnił, że nieobecny Stiopa Lichodiejew udostępnił cudzoziemcowi swoje mieszkanie. Bosy mógł wyjąć nawet ze swojej teczki list od Stopy w tej sprawie. Oczywiście, nie pamiętał, by kiedykolwiek taką korespondencję odbierał i czytał. Tłumacz zaproponował wynagrodzenie dla spółdzielni za wynajem lokalu, szybko sporządził w dwu egzemplarzach umowę, dał do podpisania Wolandowi przebywającemu w sypialni. Wręczył bilety na przedstawienie i paczkę rubli w ramach łapówki. Bosy wychodząc pomyślał, że tłumacz dostał się do gabinetu Berlioza bez złamania pieczęci. Dotarł do siebie, ukrył paczkę z pieniędzmi i zasiadł do obiadu. Ponieważ Woland uznał, że Bosy to krętacz i szubrawiec, tłumacz zadzwonił złożyć donos na prezesa spółdzielni. Przedstawił się jako Kwascow i powiedział, że Bosy handluje walutą. Szybko pojawili się u prezesa funkcjonariusze. W przewodzie wentylacyjnym znaleźli schowany tam przez mężczyznę pakunek. Były w nim ruble, które teraz stały się już dolarami. W teczce Bosego nie było natomiast ani paszportu cudzoziemca, ani umowy, ani biletów. Nie mógł udowodnić ani słowa ze złożonych zeznań. Służby aresztowały też samego Kwascowa, który rzekomo wiedział o walucie. Rozdział dziesiąty Akcja rozgrywa się w Teatrze Varietes. Administrator Warionucha i dyrektor finansowy Rimski zastanawiali się, gdzie jest Stiopa Lichodiejew, który przyniósł do podpisania dzień wcześniej umowę dotyczącą występu maga. Występ miał odbyć się tego dnia, a Wolanda nikt nie widział. Tytuł przedstawienia niósł zapowiedź seansu czarnej magii i jej całkowitego zdemaskowania. Mężczyźni odebrali telegram z Jałty z wiadomością, że pojawił się tam poszukiwany dyrektor teatru. Przyszła po chwili druga depesza z prośbą o potwierdzenie tożsamości Stiopy. Nadawca napisał o hipnozie Wolanda. Mężczyźni byli kompletnie zdezorientowani. Wydawało im się, że zaginiony nie mógł znaleźć się nagle w Jałcie po tym, gdy tuż przed tym z nim rozmawiali. Skąd jednak nadawca depeszy wiedzieć mógł o Wolandzie? Trzeci telegram był jeszcze bardziej tajemniczy: znajdowały się w nim pisane odręcznie litery. Charakter pisma potwierdzić miał tożsamość Stiopy, który domagał się zarządzenia obserwacji Wolanda. Dzień wcześniej wieczorem Stiopa osobiście pojawił się w gabinecie Rimskiego z umową. Jak mógł następnego dnia być około południa w Jałcie, ponad półtora tysiąca kilometrów dalej, i to w dodatku, jak mówił tekst pierwszego telegramu, bez butów, w samej koszuli nocnej? Rimski wysłał wiadomość na komendę milicji w Jałcie, podając fakty, a Warionuchę poprosił o zawiezienie wszystkich depeszy tam, gdzie mieli się tym martwić. Należy sądzić, że odbiorcami byłyby odpowiednie służby. Zadzwonił Korowiow, by uzgodnić godziny występu. Kolejna depesza przyszła od Stiopy, który prosił o pięćset rubli na bilet powrotny do Moskwy. Warionucha został napadnięty w drodze do właściwego urzędu, zabrano mu telegramy, został zaniesiony do mieszkania przy Sadowej. Rozdział jedenasty Iwan Bezdomny próbował przygotować pismo powiadamiające milicję o niebezpiecznym cudzoziemcu. Powoli jednak wracał mu wewnętrzy spokój, zaczynał rozumieć, że niepotrzebnie tak się przejmował wszystkim i pościg za nieznajomym był kompletnie niepotrzebny, podobnie jak wzburzenie w związku ze śmiercią Berlioza. Usłyszał głos przypominający brzmieniem bas konsultanta – cudzoziemca, odpowiadający na jego wewnętrzne pytanie: „na kogo wyszedł?” Na durnia – usłyszał. W jego pokoju pojawił się też gość. Rozdział dwunasty Rimski był zaniepokojony nieobecnością Warionuchy. Rozpoczął się spektakl. Występowała między innymi grupa Wolanda. Na oczach dwu i pół tysiąca widzów kot oderwał głowę konferansjerowi, po czym na prośbę widowni przytwierdził ją z powrotem. W powietrze nad głowy widzów i do ich rąk popłynęły tak zwane czerwońce, czyli dziesięciorublówki. Jeden z gości domagał się demaskacji magii i wtedy Korowiow występujący jako Fagot powiedział o tym, że Arkadiusz Apołlonowicz, ów niecierpliwy widz, zamiast na posiedzeniu komisji był w odwiedzinach u pewnej artystki, co obecną na widowni jego małżonkę poważnie wzburzyło. Przedstawienie grupy Wolanda zakończyła wymiana starej odzieży dam na zupełnie nowe, markowe sukienki. Każda z pań mogła coś dla siebie wybrać i większość chętnie z tego korzystała. Rozdział trzynasty Gość Iwana wszedł przez balkon i zaczął z nim rozmowę. Kiedy dowiedział się, że Bezdomny to poeta, spytał go, czy pisze dobre wiersze. Kiedy Iwan przyznał, że okropne, towarzysz poprosił go, by tego nie robił. Historia z cudzoziemcem na Patriarszych Prudach i śmierć Berlioza ogromnie go zainteresowały. Stwierdził, że wszystko to przewidział. Powiedział Iwanowi, że spotkał szatana i że spotkanie to i tak dobrze się dla niego skończyło. Żałował tylko, że na miejscu Berlioza nie był krytyk Łatuński lub literat Laurowicz. Mistrz, tak przedstawił się Iwanowi, chętnie sam porozmawiałby z szatanem. Wiele za to by oddał. Zapewnił młodego poetę, że szatan na pewno w Moskwie nieźle narozrabia, ale nikt mu w tym nie jest w stanie przeszkodzić. Mistrz wyjawił, że pisał powieść o Piłacie z Pontu. Opowiedział, jak po wygraniu stu tysięcy rubli porzucił pracę w muzeum i tłumaczenia oraz jak rozpoczął pisanie powieści. Minionej wiosny na ulicy spotkał kobietę, która miała wyraz głębokiej samotności w oczach, niosła żółte kwiaty, a on miał pewność, że kocha ją całe życie. Rozpoczęli rozmowę. Spotykali się później wielokrotnie, potajemnie została jego żoną. Spędzali z sobą całe dnie, zaczęła nazywać go mistrzem, czytała powieść i wróżyła mu sławę. Kiedy zaniósł swoje dzieło do wydawnictwa, dowiedział się, że nie zostanie opublikowane. Sekretarz redakcji zadawał mu dziwne pytania, między innymi, kto podsunął mu tak niedorzeczny temat. Z powieścią mistrza zapoznali się krytycy Aryman i Łatuński oraz literat Laurowicz. Podniszczony tekst mu zwrócono. Mistrz popadł w rozpacz, ktoś opublikował fragment jego dzieła, ale wtedy Aryman, Łatuński i Laurowicz rozpoczęli na łamach prasy walkę z jego powieścią, przestrzegali przed ukrytą apologią Jezusa Chrystusa, potępiali piłatyzm. Nastał zły czas. Kochający się ludzie mieli przed sobą jako perspektywę przyszłości tylko wpatrywanie się w ogień w kominku. Małgorzata obwiniała się, że zachęciła mistrza do publikacji fragmentu. Zamieszkał wtedy u niego Alojzy Mogarycz, który nie przypadł do gustu ukochanej pisarza. Pisarz go jednak polubił. Nowy znajomy przeczytał powieść o Piłacie i pomagał rozeznać się autorowi w głosach krytyki, których wciąż nie brakowało. Małgorzata zachęcała ukochanego do wyjazdu na południe. Ociągał się z tym. Kiedy zapewniła, że sama kupi mu bilet, wypłacił wszystkie pieniądze, które pozostały mu z wygranej i przekazał Małgorzacie. Pewnej złej nocy mistrz spalił powieść, wszystkie maszynopisy i rękopisy. Kiedy przyszła do niego ukochana, z ognia mogła wydobyć tylko jeden niespalony rozdział. Powiedziała, że musi rozstać się z mężczyzną, który nigdy jej nie skrzywdził i nie chce, by zapamiętał, że uciekła od niego w nocy. Obiecała, że wróci rano. Kwadrans po jej wyjściu zapukali do jego okienka. Tę część opowieści mistrz szeptał Iwanowi na ucho. Potem stracił mieszkanie, był bezdomny, zachorował, trafił do szpitala. Mimo zapewnień profesora Strawińskiego nie wierzy w swój powrót do zdrowia. Choć mógł powiadomić Małgorzatę, gdzie jest o co się z nim działo, nie zrobił tego. Chory umysłowo nie może przecież nikogo uszczęśliwić. Możemy się domyślać, że mistrz na jesieni trafił do aresztu, a wypuszczony nie mógł już odzyskać psychicznej równowagi. Trafił do kliniki zimą. Bułhakow nie napisał wprost o uwięzieniu mistrza. Warto wyjaśnić, że gdy publicznie zaczęto krytykować utwór i pojawiło się też w związku z nim pojęcie „piłatyzmu”, niczego dobrego to nie wróżyło. Publiczna „nagonka” mogła poprzedzać proces i skazanie na odbycie surowej kary. Nie dziwi więc, że autor przeżył załamanie. Rozdział czternasty Rimski po spektaklu na ulicy usłyszał odgłosy awantury. Panie, które wyszły z teatru ubrane w stroje od Fagota, znajdowały się teraz w samej bieliźnie. Milicja już sprawnie zajmowała się tym problemem. Rimski chciał z kimś połączyć się telefonicznie, ale kiedy zadzwonił telefon usłyszał groźbę, by tego nie robił. Nagle w jego gabinecie pojawił się Warionucha, ale dziwnie się zachowujący. Opowiedział, że pobyt Stiopy w Jałcie był zmyślony i że spił telegrafistę w Puszkinie pod Moskwą, by mógł wysyłać fałszywe telegramy. Teraz miał być rzekomo w izbie wytrzeźwień. Rimski cieszył się z tych ekscesów dyrektora teatru, ponieważ nienawidził go i liczył, że pozbędzie się Stiopy raz na zawsze. Zaczął jednak wątpić w prawdomówność Warionuchy. Dostrzegł też ku swemu przerażeniu, że administrator nie rzuca cienia. Do gabinetu przez okno próbowała dostać się trupioblada dziewczyna. Na szczęście zapiał kogut. Warionucha i dziewczyna odlecieli. Kompletnie siwy Rimski wybiegł z budynku i kazał wieźć się na dworzec. Tu zażądał biletu do Leningradu i zniknął ze stacji wraz z ekspresem. Rozdział piętnasty Do szpitala dla psychicznie chorych przywieziono Nikanora Bosego, który zapewniał, że zetknął się z siłą nieczystą. Krzyczał głośno, ze brał łapówki i meldował za pieniądze, ale dolarów nie brał. „ci, do których to należało”, a których, zauważmy nigdy narrator nie nazywa wprost, pojechali do mieszkania przy Sadowej, ale tam żadnego Korowiowa nikt na oczy nie widział. Krzyki o sile nieczystej wzburzyły także przebywającego w szpitalu Iwana i mężczyznę, który pytał, gdzie jest jego głowa, a był to konferansjer z teatru, któremu w teatrze najpierw diabelskie trio głowę oderwało od tułowia, a potem przytwierdziło. Nikanor Iwanowicz Bosy miał po uspokajającym zastrzyku dziwny, groteskowy sen, którego głównym motywem były zdobywane nielegalnie i przechowywane dolary. Posiadanie obcej waluty groziło w ZSRR poważnymi konsekwencjami. Rozdział szesnasty Zawiera opis męki i śmierci Jeszui oraz pozostałych skazańców. Konających pilnowali rzymscy żołnierze. Mateusz Lewita myślał o tym, by podczas transportu na wzgórze przedrzeć się do wózka z Joszuą i zabić go, by nie cierpiał. Kiedy spoza kordonu żołnierzy spoglądał na niewinnego Joszuę, modlił się do Boga o rychłą śmierć dla niego. Nic się nie stało, więc wzburzony Lewita zaczął przeklinać Boga. Wtedy nadciągnęła burza, pojawił się trybun z przełożonym służby świątynnej, porozmawiał z dowódcą centurii i skazańcom skrócono mękę. Mateusz ściągnął ciało Joszui z krzyża po odejściu żołnierzy i zniknął razem z nim. Rozdział siedemnasty W teatrze po wczorajszym spektaklu panowała wśród pracowników dezorientacja. Najstarszy rangą był księgowy Wasilij Stiepanowicz Łastoczkin. Nikt nie wiedział, gdzie jest Warionucha, Rimski, Lichodiejew. W teatrze męża szukała zrozpaczona żona Rimskiego. Do teatru przybyli śledczy, nawet pies tropiący. Śladu po Wolandzie nie było nigdzie. Żadna instytucja nie posiadała na jego temat informacji, co wydawało się zupełnie niemożliwe. Trzeba było nazwać rzeczy po imieniu: dyrektor, administrator i dyrektor finansowy zaginęli. Księgowy Łastoczkin postanowił złożyć raport o zajściach z dnia poprzedniego w Komisji Nadzoru Widowisk i Rozrywek Lżejszego Gatunku. Żaden z taksówkarzy nie chciał go zawieźć na miejsce. Skarżyli się, że pieniądze, którymi im ludzie płacą, szybko zamieniają się w bezwartościowe papierki. Był to efekt sztuczek magika w teatrze. Na miejscu księgowy zobaczył, że zamiast przewodniczącego komisji, Prochora Piotrowicza jest tylko jego ubranie bez ciała, które jednak zachowywało się, jakby było człowiekiem. Garnitur z koszulą i krawatem wykonywał ruchy, jakby pisał. Słychać było też głos przewodniczącego, ale sam zniknął. Sekretarka opowiedziała o wizycie kota, który przegnany z gabinetu zemścił się na przewodniczącym. Łastoczkin udał się do oddziału komisji, licząc, że tam coś załatwi, ale zastał jej pracowników w dziwnym stanie. Śpiewali pomimo swej woli. Okazało się, ze zostali odwiedzeni przez Korowiowa. Milicja podejrzewała działanie hipnozy. Personel został odwieziony ciężarówkami do kliniki profesora Strawińskiego. Gdy księgowy dotarł wreszcie do wydziału finansowego, by wpłacić utarg z poprzedniego dnia, ponad dwadzieścia jeden tysięcy rubli, z jego paczki wysypały się zagraniczne banknoty. Został natychmiast aresztowany. Rozdział osiemnasty Do Moskwy przybył wuj Berlioza, Maksymilian Andriejewicz Popławski, człowiek wykształcony i szanowany, który jednakowoż bardzo chciał zamieszkać w stolicy. Przyjechał do Moskwy, gdyż od krewnego otrzymał telegram o jego śmierci i pogrzebie mającym odbyć się w piątek. Podejrzewał, że musiała zajść jakaś pomyłka. Wiedział, że jeśli Berlioz nie żyje naprawdę, to zwolniło się jego mieszkanie i że jest to znakomita okazja, by spełnić marzenie o przenosinach do Moskwy. W lokalu administracji przy Sadowej niczego nie mógł jednak załatwić Zastał jednego pracownika, prezesa nie było, sekretarza także, a i obecny członek zarządu wkrótce także z kimś wyszedł. Prawdopodobnie został zabrany na przesłuchanie, choć narrator tego nie powiedział wprost. Popławski udał się do mieszkania siostrzeńca i tam mu otworzono. W środku był mężczyzna, Korowiow i duży kot. Pierwszy z asysty Wolanda opłakiwał zmarłego Berlioza, a kot wylegitymował gościa i kazał mu wracać do Kijowa. Wyprowadził gościa Asasello i zepchnął ze schodów. Minął go śpieszący na górę bufetowy z teatru, Andrzej Fokicz, który czuł się oszukany i chciał wyrównać sobie stratę. Niósł papierki, jakimi mu zapłacono. Wcześniej były to pieniądze rozrzucane na widownię przez artystów. Przyjął go Woland z asystentami. W trakcie rozmowy wypomniano mu oszustwa i podawanie nieświeżej żywności. Przepowiedziano bufetowemu śmierć, która nastąpi za dziewięć miesięcy. Andrzej Fokicz przyznał się do posiadania nie lada majątku. Kiedy wyjął z paczki papierki, zobaczył, że znów są to banknoty. Dręczony, straszony i wykpiwany jak poprzedni gość kierownik bufetu uciekł. Przerażony informacjami o swej chorobie trafił do profesora Kuźmina, który też poddany został działaniu czarów, po tym, jak pacjent wyszedł zostawiwszy hojne wynagrodzenie. DRUGA CZĘŚĆ Rozdział dziewiętnasty Otwiera go wezwanie narratora skierowane do czytelnika, by podążał za nim. Narrator lekko ironicznie mówi o prawdziwej wielkiej miłości Małgorzaty, relacjonując wydarzenia, o których opowiadał mistrz Iwanowi w szpitalu. Małgorzata mieszkała w części willi położonej w pięknym miejscu, miała wspaniałego męża, wybitnego specjalistę, który bardzo o nią dbał. Ich znajomymi byli bardzo interesujący ludzie. Nie brakowało jej pieniędzy i nie musiała pracować. Narrator zaznacza, że cierpiała jednak, a mistrza po prostu pokochała. Kiedy nie zastała go już w jego mieszkaniu, wróciła do willi i żyła tam dalej, ponieważ, na szczęście, jak zaznacza narrator, z mężem nie zdążyła się rozmówić. Trudno nie dostrzec w jej zachowaniu odrobiny wygodnictwa i nieszczerości wobec małżonka, ale nie przeszkadza to narratorowi wygłaszać peanów na cześć wielkiej, prawdziwej miłości. Wyrzucała sobie niczym Mateusz Lewita z powieści mistrza, że przybyła za późno. Nie wiedziała, czy jej ukochany pisarz w ogóle żyje. Narrator sugeruje, że przecież nie zapobiegłaby temu, co nastąpiło. Przypomnijmy, mistrz najprawdopodobniej został aresztowany, a po załamaniu nerwowym już do zdrowia nie wrócił. Małgorzata żyła dalej aż do dnia, kiedy przyśnił się jej po raz pierwszy mistrz. Natasza, służąca opowiadała jej o niezwykłym spektaklu i dziwacznych wydarzeniach po nim. Podobne niewiarygodne historie słyszała w trolejbusie. Kiedy siedziała na ławce pod murem Kremla, dostrzegła kondukt pogrzebowy. Jakiś nieznajomy powiedział jej, że w trumnie znajduje się ciało Berlioza, przewodniczącego Massolitu, ale że skradziono z niej głowę. Tajemniczy jegomość ujawnił, że zna myśli Małgorzaty, wie, jakie pamiątki po mistrzu przechowuje. Zaprosił ją na spotkanie z pewnym cudzoziemcem. Miała poważne wątpliwości. Asasello wręczył jej pudełeczko i o w pół do dziesiątej kazał nasmarować zawartą w nim maścią twarz i ciało, a o dziesiątej być w pobliżu telefonu. Zapowiedział, ze zostanie dostarczona na miejsce spotkania bez żadnych kłopotów. Rozdział dwudziesty Małgorzata o oznaczonej porze wsmarowała krem, który trzydziestolatce przywrócił urodę dwudziestolatki. Stała się młodsza także psychicznie. Napisała pożegnalny list do męża, w którym przyznała, że jest teraz wiedźmą. Zakpiła z Mikołaja Iwanowicza, poważnego sąsiada, a Nataszy, swej służącej podarowała ubrania. Zadzwonił Asasello, przekazał wskazówki, kazał wypowiedzieć zaklęcie i polecieć na południe. Małgorzata poleciała na miotle. Rozdział dwudziesty pierwszy Podczas lotu Małgorzata natknęła się na budynek, w którym mieszkanie zajmował krytyk Łatuński, jeden z tych, którzy zniszczyli jej ukochanego i uniemożliwili wydanie powieści. Zdewastowała je. Kiedy znów unosiła się nad miastem upojona nowym nieznanym doświadczeniem, dotarła do niej Natasza, służąca, która także natarła się magicznym kremem z podobnym skutkiem. Gdy nieoczekiwanie pojawił się w mieszkaniu Mikołaj Iwanowicz i składał jej nieodpowiednie propozycje, dotknęła go kremem, w skutek czego zamienił się w wieprza, którego teraz w powietrzu dosiadała. Małgorzata opuszczona przez Nataszę dotarła za miasto i tu zjawił się po nią kabriolet prowadzony przez gawrona. Rozdział dwudziesty drugi Bohaterka ostatecznie dotarła z Asasellem do mieszkania przy Sadowej. Korowiow powiedział, że messer wydaje bal pełni księżyca nazywany balem stu królów i potrzebuje odpowiedniej gospodyni. Po chwili przyjął ją szatan we własnej osobie w asyście Asasella, Helli i kota. Doszło do prezentacji, a Małgorzata poznała jeszcze Abbadona angażującego się w wojny, patrona zniszczenia i śmierci. Sama zrobiła na Wolandzie dobre wrażenie. Rozdział dwudziesty trzeci Małgorzatę wykąpano we krwi, nałożono łańcuch z medalionem przedstawiającym pudla. To nawiązanie do „Fausta” Goethego, ponieważ Mefistofeles pojawił się jako pudel w jego pracowni. Kot Behemot i Korowiow zaczęli okazywać jej wielki szacunek i nazywali królową. Korowiow poinstruował ją, by wszystkich gości traktowała jednakowo i nikogo nie wyróżniała, każdemu okazując zainteresowanie. Małgorzata powitała najpierw orkiestrę, a później kolejno wszystkich gości, wśród których byli zdrajcy, fałszerze, mordercy, deprawatorzy, samobójcy, kaci, tajniacy, konfidenci obojga płci. Wśród nich była także Frieda, która zabiła swoje dziecko i co dzień za karę jej o tym przypominano. Królowa ją zapamiętała. Wśród postaci na balu były też zwierzęta w roli personelu, muzyków i atrakcji. Woland miał przez chwilę w dłoniach głowę Berlioza. Zadecydował, że inteligent otrzyma to, w co wierzył, czyli zamieni się w nicość. Przybył przed oblicze szatana także baron Meigel, którego Małgorzata w Moskwie widywała. Szatan przepowiedział mu rychłą śmierć. Bal dobiegł końca. Rozdział dwudziesty czwarty Woland i jego asystenci zjedli wraz z Małgorzatą kolację. Baron został zabity, ponieważ pełnił rolę szpicla, donosiciela. Bohaterowie byli świadomi, że na zewnątrz jest kilka osób obserwujących dom. Pełna czarnych myśli kobieta nie chciała o nic prosić, a po wyjściu od szatana mogła tylko utopić się. Nie miała dokąd wrócić. Woland poprosił, by wypowiedziała jedno życzenie. Poprosiła o uwolnienie Friedy. Dzieciobójczyni wybaczono. Woland postanowił spełnić jeszcze jedną jej prośbę. Chciała, by zwrócono jej mistrza. Pojawił się natychmiast. Wyjaśnił, gdzie przebywał. Twierdził, że lepiej będzie, jeśli Małgorzata zacznie życie bez niego. Ukochana powiedziała, że musi być ostrożny, ponieważ naprawdę stoi przed szatanem. Małgorzata marzyła o powrocie do miejsca, gdzie spędzali razem czas. Mistrz powiedział, że to już niemożliwe, ponieważ żyje tam ktoś inny. Wkrótce przywołany został Alojzy Mogarycz. Wypomniano mu złożenie donosu na pisarza w celu przejęcia jego mieszkania. Został wyrzucony za drzwi. Woland zapewnił, że z dziecinną łatwością pozmienia wpisy w dokumentach meldunkowych i unicestwi historię choroby mistrza. W tajemniczy sposób w jego dłoniach pojawiła się też powieść, którą autor spalił. Przyszła Natasza z prośbą do Małgorzaty. Chciała na zawsze zostać już wiedźmą. Jej życzenie zostało spełnione. Od roli wampira uwolniony został Warionucha, choć, oczywiście, pouczono go, że nie wolno przez telefon nikomu ubliżać i kłamać. Sąsiad zamieniony w wieprza także został odesłany do domu. Mistrz cały czas twierdził, że nie ma przed nim żadnej przyszłości. Niczego już do życia nie chciał. Wobec tego Małgorzata poprosiła o odesłanie ich do lokalu, który niegdyś zajmował pisarz. Woland dał jej nie tylko tekst powieści, ale też złotą podkowę. Kiedy całe towarzystwo opuszczało lokal przy Sadowej, minęli Annuszkę, przez którą zginął Berlioz. Zajmowała się rozwożeniem czegoś w bańce. Najprawdopodobniej był to alkohol. Na krótko przywłaszczyła sobie zgubioną podkowę, ale została jej szybko odebrana. Otrzymała w zamian jakieś banknoty. Małgorzata z mistrzem dotarli do domu. Rozdział dwudziesty piąty Procurator obserwował burzę, a wkrótce przyjął tajemniczego człowieka wykonującego poufne zadania. Ów mężczyzna był świadkiem kaźni, miał też na swoje usługi obserwatorów w okolicy. Piłat pytał go, czy jakieś niepokoje towarzyszyły wykonaniu kary na przestępcach. Był ciekaw, czy ułaskawiony przez Kaifasza Bar Rabban może być niebezpieczny. Wyraził też niechęć do przebywania w Jeruszalaim. Narzekał na klimat, architekturę, dziwaczne kulty, magię, trudne do pojęcia święta, a także na donosy, z których połowa obciążała jego. Chciał wiedzieć, czy podano skazańcom napój. Przybysz powiedział, że Ha-Nocri go nie przyjął. Piłata to zdziwiło i pytał, czy filozof nie próbował głosić jakichś nauk. Informator odrzekł, że powiedział jedynie, iż za najgorszą z ludzkich ułomności uważa tchórzostwo. Procurator nakazał usunąć ciała i dyskretnie pochować. Komendant tajnych służb, bo tak został tajemniczy gość Piłata przez niego nazwany, potwierdził, że Juda z Kiriatu będzie wynagrodzony przez Kaifasza. Przypomnijmy, że Juda namówił Joszuę do wypowiedzi na temat władzy, co posłużyło później jako powód wysunięcia najpoważniejszego oskarżenia przeciwko filozofowi. Piłat przekazał swojemu podwładnemu, że przyjaciele Joszui Ha-Nocri zamierzają zasztyletować Judę, a pieniądze otrzymane przez niego zwrócić Kaifaszowi. Piłat poprosił gościa o zapobieżenie temu, by nie wybuchł skandal. Chciał, by uniemożliwić zabicie Judy. Czy jednak przypadkiem nie zasugerował gościowi czegoś zgoła odmiennego? Rozdział dwudziesty szósty Szef tajnych służb, Afraniasz nakazał urządzić pogrzeb skazańcom a sam potajemnie udał się do miasta. Odwiedził na krótko kobietę, Nisę. Rozmawiał z nią przez chwilę, po czym kobieta opuściła dom. Spotkała Judę, który opuścił dom Kaifasza. Namówiła go na schadzkę za miastem w Getsemani. Młodzieniec szedł w umówionym kierunku, myśląc, że Nisa wyprzedza go nieznacznie tak, by nikt się nie zorientował, że potajemnie się spotkają. Został napadnięty, zamordowany, a pieniądze mu odebrano. W tym czasie Piłat próbował uśmierzyć swój niepokój. Żałował, że pozwolił zabić Joszuę. Bardzo chciał kontynuować z nim rozmowę. Zrozumiał, że stchórzył i że to straszna ludzka słabość, najgorsza. Usnął na krótko i śniło mu się, że Joszua żyje, że do kaźni nie doszło. Gdy przebudził się, przybył Afraniasz, by poinformować procuratora, że nie udało mu się zapobiec morderstwu Joszui, a Kaifaszowi ktoś podrzucił trzydzieści tetradrachm, które wypłacił wcześniej Judzie. Kaifasz zaprzeczył jakoby w jego pałacu wypłacono komukolwiek pieniądze. Piłat wyraził przypuszczenie, że rozejdą się plotki, iż Juda popełnił samobójstwo. Afraniasz opowiedział o pochówku skazańców. Wspomniał o Mateuszu Lewicie. Piłat kazał go przysłać. Lewita pokazał sporządzone zapiski. Procurator zaproponował mu posadę w swojej bibliotece, ale Mateusz odmówił. Piłat uczynił mu zarzut, że nie zrozumiał wiele z nauki swego mistrza i przypomniał, że Joszua przed śmiercią powiedział, że nikogo nie wini. Mateusz odgrażał się, że zabije Judę, ale Piłat powiedział, że Ha-Nocri miał więcej wyznawców w mieście, bo ktoś już młodzieńca zasztyletował. Na pytanie Lewity, kto to zrobił, oświadczył, że on sam. Lewita przyjął od procuratora tylko czysty pergamin. Rozdział dwudziesty siódmy Śledczy w Moskwie próbowali wyjaśnić wszystkie zajścia ostatnich dni, próbowano ustalić, kim jest tajemniczy Woland. Odwiedzano i przesłuchiwano świadków, starano się określić przebieg niewyjaśnionych zajść, wydarzeń, skandali, zaginięć. Rimskiego znaleziono w Leningradzie i sprowadzono, Stiopa przybył z Krymu, przewodniczący Głównej Komisji Nadzoru Widowisk, Piotr Prochorowicz odnalazł się w swoim garniturze. Ku satysfakcji Iwana Bezdomnego przesłuchano także i jego w sprawie okoliczności śmierci Berlioza i udziału w tym wydarzeniu podejrzanych osobników. Żaden właściwy urząd nie potwierdzał obecności w Moskwie cudzoziemca. Sądzono zatem, że albo wszyscy padli ofiarą hipnotycznych zabiegów, albo zarząd Teatru urządził mistyfikację, by pokryć jakieś swoje niecne sprawki. Potwierdzono zaginięcie bez śladu Nataszy i Małgorzaty. Mieszkanie przy Sadowej odwiedzane przez tych, do których to należało, nie zdradzało swoich tajemnic. Kiedy napłynęły wiadomości o pojawieniu się znów w nim podejrzanych, skierowano na miejsce odpowiednie siły. Doszło do strzelaniny, ale pociski nie wyrządziły nikomu szkody, nie zatrzymano intruzów. Co więcej, podpalili na koniec lokal. Rozdział dwudziesty ósmy Behemot i Korowiow udali się do sklepu, gdzie można było kupować za walutę i swoim zwyczajem budzili zgorszenie, popłoch i złość. Później dotarli do Gribojedowa, gdzie głośno podważali sens obowiązującej tam zasady, że wstęp mają jedynie posiadacze odpowiedniej legitymacji. O talencie literackim przecież żadne dokumenty zaświadczać nie mogą. Wpuszczeni zostali, ale wkrótce na miejscu pojawili się uzbrojeni funkcjonariusze. Pociski z ich broni znów nie zaszkodziły intruzom, którzy na odchodne podpalili dom Gribojedowa. Rozdział dwudziesty dziewiąty W wysokim budynku z góry na Moskwę spoglądał Woland. Przybył do niego Lewita, by poprosić w imieniu swego nauczyciela, by szatan zabrał mistrza do siebie i obdarzył spokojem. „On”, w imieniu którego mówi Lewita, przeczytał powieść. Prosi poprzez Mateusza, by ta, która kochała autora, mogła być z nim. Poborca podatków powiedział też, że mistrz nie zasłużył na światłość, ale na pewno na spokój. Rozdział trzydziesty W mieszkanku mistrza kochankowie spędzali miło czas. Pisarz wciąż miał skrupuły, że Małgorzata chce przy nim zmarnować swe życie. Analizował niedawne wydarzenia, przeżywał cierpienia, które stały się jego udziałem. Przybył Azazello, otruł ich winem, ale nieprzytomni byli tylko przez krótką chwilę. Potem wsiedli na trzy rumaki i ruszyli nad miasto. Mistrz poleciał z Małgorzatą do kliniki, by pożegnać się z Iwanem. Rozdział trzydziesty pierwszy Na Worobiowych Górach do Wolanda, Behemota i Korowiowa dołączył mistrz i Małgorzata. Wszyscy dosiadali czarnych koni. Kochankowie jeszcze raz spojrzeli na miasto. Rozdział trzydziesty drugi Małgorzata zauważyła podczas jazdy zachodzące zmiany w wyglądzie jeźdźców. W posępnych górach zatrzymali się. Woland zwrócił się do mistrza, mówiąc że jego powieść została przeczytana, ale nie jest ukończona. Wskazał na Piłata, który siedzi wpatrzony w księżyc i wspomina niedokończoną rozmowę z Joszuą. Dziwi się też sławie, jaką nieoczekiwanie zyskał. Małgorzata krzyknęła, by Piłata uwolnić. Messer zwrócił uwagę, że ujął się już za procuratorem ten, z którym pragnie on rozmawiać. Mistrz jednym zdaniem zakończył swój utwór. Piłat był wolny. „On” na niego czekał. Mistrz i Małgorzata udali się do wieczystego domu, by pisarz mógł zaznać spokoju. Epilog Śledztwo dowiodło, że w Moskwie grasował szajka hipnotyzerów. Próby odnalezienia ich spełzły na niczym. Ofiarą gorliwców padła niewielka liczba czarnych kotów. Warionucha stał się uprzejmy dla ludzi, nieszczęsny konferansjer porzucił swą pracę, Rimski rozstał się z Teatrem Varietes. Postacią, która na wiosnę przy świątecznej pełni księżyca cierpi szczególnie, jest dawny poeta Iwan Bezdomny, teraz nobliwy profesor w Instytucie Historii i Filozofii, Iwan Nikołajewicz Ponyriow. Cierpi na rozstrój nerwów, w nocy śni o wydarzeniach i postaciach z przeszłości i z powieści mistrza. SUPLEMENT Życie w Moskwie przynosiło ludziom poczciwym tyle zgryzot, że nawet uosobienie zła, diabeł, mógł im tylko pomóc. Wywiązywał się też ze swoich zadań określonych przez tradycję, karał nikczemników z całą surowością. Manicheizm – system religijny oparty na przekonaniu o równorzędności dobra i zła w świecie oraz o ich ciągłym ścieraniu się. Materia stworzona została przez “Złego Boga” i dlatego w sposób nieodwracalny jest ze złem powiązana. To w literackim ujęciu Bułhakowa tłumaczyć by mogło klęskę doktryny komunizmu, który przecież miał oderwać ludzi od prywatnej własności, a jak ilustruje to powieść, roi się w Moskwie od bogacących się dorobkiewiczów, oszustów, operatywnych kombinatorów. Czy Bułhakow posunąłby się do zachęcania komunistów do otwarcia się na świat duchowy? Tu znów musimy postawić wielki znak zapytania. Komunizm był filozofią materialistyczną, a w powieści pełno jest symboli kojarzących się z magią, a nawet masonerią. Piłat miał biały płaszcz z podbiciem koloru krwawnika. Alchemicy biel i czerwień, kolory przeciwstawne traktowali jako symbole wiecznych przeciwieństw panujących w kosmosie: dnia i nocy, życia i śmierci, słońca i księżyca, kobiety i mężczyzny. Motyw czerwieni zestawionej z bielą pojawia się w tekście na przykład jako wybór między winem białym a czerwonym. Okrycie rzymskiego prokuratora wskazuje, że Piłat dostępuje duchowej transformacji, według symboliki alchemików. Róża ilustruje siłę odrodzenia i dążenia do perfekcji. Mistrzowi nie podobały się żółte mimozy w ręku Małgorzaty. Powiedział, że woli róże. Dla masonów kwiaty te były oznaką jednego z trzech filarów życia – piękna, obok pozostałych dwóch: siły i mądrości. Księżyc często świeci nad głowami bohaterów. Zgodnie z tradycją kabalistyczną księżyc to symbol ukrytego światła, które każdy ma w sobie i musi je odkryć. Oznacza także wejście do sfery duchowej. Zestawiony ze słońcem przywodzi na myśl gnostyczny dualizm. Bal w ceremoniale wolnomularskim jest elementem inicjacji, schody oznaczają podążanie za wiedzą. Rycerz, w którego powoli zamienia się Asasello, ale i mistrz podczas ostatniej ich wspólnej podróży , oznaczał dla masonów wyprawę po zaginioną wiedzę. Złoto, choćby to, z którego zrobiona była podkowa, to symbol perfekcji, siły, odrodzenia. Eklektyczny jest mistycyzm powieści Bułhakowa. Nie wiadomo tylko, czy zdradza to jego poczucie niepewności, jakie lekarstwo na zło można by znów zaaplikować ludzkości, czy wskazuje na próbę ucieczki przez spodziewanymi atakami władz i strażników czystości komunistycznej doktryny. Bułhakow miałby szansę wybronić się przynajmniej przed oskarżeniami o propagowanie chrześcijaństwa. Tak czy inaczej karkołomny był pomysł napisania powieści tak otwarcie krytykującej nieznośną rzeczywistość Związku Radzieckiego, w którym przecież, zgodnie z oficjalną propagandą, przywódcy prowadzili ludzkość ku krainie szczęścia. Bułhakow nie odważył się podjąć próby publikacji. Autor pozostawił nam jednak dzieło niezwykłe, pełne zagadek, dające czytelnikowi wiele przyjemności z lektury. Korzystałem z tłumaczenia Państwa Ireny Lewandowskiej i Witolda Dąbrowskiego. Poemat Błoka w tłumaczeniu Seweryna Pollaka Drodzy Goście, których zainteresowała literatura rosyjska i historia Rosji, zajrzyjcie jeszcze do omówień innych powieści współczesnych pisarzy. Poniżej wklejam linki: Anatolij Rybakow: Dzieci Arbatu Borys Pasternak: Doktor Żywago Wieniedikt Jerofiejew: Moskwa – Pietuszki Wiktor Suworow: Kontrola Na stronie licealiści przygotowujący się do matury międzynarodowej IB znajdą analizy fragmentów prozy w omówieniach między innymi: “Rzeźni numer pięć” Kurta Vonneguta czy “Opowieści wigilijnej” Charlesa Dickensa Jeśli wpiszecie w okno wyszukiwarki (lupka) hasło: Zbrodnia i kara, znajdziecie kilka artykułów poświęconych tej powieści. Zachęcam także do skorzystania z opracowań, opisów, omówień i analiz “Lalki”, “Pana Tadeusza”, “Wesela”, “Antygony” i wielu, wielu innych. Drodzy Czytelnicy, jeśli chcecie podziękować autorowi za jego pracę, to macie kilka możliwości do wyboru: odwiedzajcie stronę, wracajcie tu jak najczęściej zainteresujcie znajomych ofertą Sztuki Słowa – polećcie mnie jako polonistę przygotowującego solidnie do matury z języka polskiego na poziomie podstawowym, rozszerzonym, do matury międzynarodowej, do egzaminu ósmoklasisty polubcie na Facebooku fanpejdż strony: Klasyka Literatury i Filmu wpłaćcie symboliczną kwotę na konto firmowe z adnotacją w tytule: SERWIS EDUKACYJNY Jeśli masz ochotę wesprzeć finansowo działanie tego serwisu, przyczynić się do jego rozwoju, możesz dokonać wpłaty/przelewu na konto firmy: Sztuka Słowa PL, Tomasz Filipowicz. Nr: 15 2490 0005 0000 4500 8617 6460 Tytułem: SERWIS EDUKACYJNY Wyświetlenia: 31 984 Kategoria: Uncategorized

Mistrz i Małgorzata. Mistrz i Małgorzata to powieść, która towarzyszyła pokoleniom polskiej inteligencji w tajemniczym świecie wielkiej literatury. Właściwie to cud, że powieść przetrwała - niewiele brakowało, a świat istniałby bez niej. Jej pierwsza wersja, napisana w 1928 roku, została przez Bułhakowa zniszczona.

Michaił Bułhakow tłumaczenie Irena Lewandowska i Witold Dąbrowski Reżyseria i adaptacja: Waldemar Raźniak Scenografia i światło: Urszula Bartos-Gęsikowska Kostiumy: Martyna Kander Muzyka: Karol Nepelski Ruch sceniczny: Liwia Bargieł Asystent reżysera: Łukasz Borkowski W muzyce do przedstawienia wykorzystano cytaty z utworów H. Berlioza, C. Saint-Saënsa, R. Straussa i D. Szostakowicza Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego. Występują: M, Jeszua Ha-Nocri: Maciej Hanczewski Stalin: Katarzyna Ucherska Piłat: Kamil Maria Banasiak Małgorzata, Jelena: Katarzyna Pośpiech Iwan Bezdomny, Mateusz Lewita, Żdanow: Mateusz Łapka Woland, Strawiński: Eryk Kulm Asasello, Woroszyłow, asystent Strawińskiego: Jowita Stępniak Behemot, Jagoda: Aleksander Sosiński Korowiow, Mołotow: Malwina Turek Natasza, Kaganowicz: Kim Grygierzec Berlioz, Hella, Mikojan: Łukasz Borkowski (gościnnie) W nagraniu muzyki do przedstawienia wzięła udział Olga Rusin (sopran). UWAGA, w spektaklu używane jest światło stroboskopowe. Premiera 9 stycznia 2015, Teatr Collegium Nobilium Polecamy zdjęcia z prób i zdjęcia ze spektaklu Teaser spektaklu „Jedynym wyjściem było rozdanie majątku narodowego kolesiom – i tak zrobili. Przeprowadzili kryminalne przetargi ‚pod zastaw’ i za darmo, drogą oszustwa rozdali wszystko młodym ludziom, którzy stali się z dnia na dzień potężnymi biznesmenami. I w tym samym momencie zlikwidowali u nas, i to na zawsze, prawowitość prywatnej własności. (…) Powstał więc kryminalny system, w którym władza jest zrośnięta z własnością. Mamy system, gdzie niezależnego biznesu nie ma, niezależnych pieniędzy nie ma, niezależnego społeczeństwa obywatelskiego nie ma. Niezależnych organizacji społecznych nie ma. Niezależnej polityki nie ma” – pisze o współczesnej Rosji Grigorij Jawliński. Jak daleko rzeczywistość NEPu różni się od współczesności? Czy można tu mówić o wolności jednostki, o demokracji? Jak w takiej rzeczywistości mają się odnaleźć artyści? Jaką rolę odgrywa w niej religia i Bóg? Czy punkowy performans na tle ikonostasu jest wyrazem bezsilności, wołaniem o pomoc, czy zaczątkiem nowej rewolucji? Wielką powieść Michaiła Bułhakowa traktujemy jako studium zmagania się jednostki z systemem – nie tylko totalitarnym. Wszak „wszelka władza jest gwałtem zadawanym ludziom”. Jest to również próba wprzęgnięcia metafizyki w proces odnowy społeczeństwa, nawet za cenę mitycznego paktu z diabłem. Kto jest Wolandem XXI wieku? czas trwania: 2,5 godz. (1 przerwa) Charakteryzacja Małgorzata Chmielewska i uczniowie Stusium Technik Scenograficznych Media o spektaklu: Karol Płatek: Powieść i dobudówka, Teatr dla Was Natalia Kamińska: Tchórzostwo i inne diabelstwa, Karolina Matuszewska: Bal debiutantów u Wolanda, BILETY: 30 zł (normalny), 20 zł (ulgowy) online: Rezerwacja: @ tel. 22 635 99 39 Spektakle w sezonie 2014/2015 7. stycznia, godz. 19:00 8. stycznia, godz. 19:00 9. stycznia, godz. 19:00 10. stycznia, godz. 19:00 11. stycznia, godz. 19:00 12. stycznia, godz. 19:00 31. stycznia, godz. 19:00 3. lutego, godz. 19:00 7. lutego, godz. 19:00 8. lutego, godz. 19:00 9. lutego, godz. 19:00 10. marca, godz. 19:00 11. marca, godz. 19:00 12. marca, godz. 19:00 13. marca, godz. 19:00 14. marca, godz. 19:00 15. marca, godz. 19:00 14. kwietnia, godz. 19:00 15. kwietnia, godz. 19:00 16. kwietnia, godz. 19:00 17. kwietnia, godz. 19:00 22. maja, godz. 19:00 23. maja, godz. 19:00 24. maja, godz. 19:00 25. maja, godz. 19:00 Michał Bułchakow w swojej powieści "Mistrz i Małgorzata" odwołał się do ewangelicznego Jezusa, Syna Bożego, tworząc postać, która do złudzenia go przypomina – Jeszuę Ha–Nocri. Zostaje on skazany przez Mały Sanhedryn i osadzony przez Poncjusza Piłata za "namawianie ludu do zburzenia jeruszalaimskiej świątyni", czego, jak

Mistrz i Małgorzata Jeśli chcesz otrzymywać informację o podobnych wydarzeniach w przyszłości już teraz zapisz się do naszego FAN ALERTU! Zapisałeś się do fanalertu Jesteś zapisany do tego fanalertu Podczas wysyłania formularza wystąpił błąd, spróbuj ponownie później Podając adres e-mail i wysyłając nam go jednocześnie wyraźnie potwierdzasz, że zgadzasz się na przesyłanie przez eBilet Polska sp. z informacji handlowych drogą elektroniczną zawartych w przesyłanym przez nas materiale marketingowym, a dotyczących produktów i usług naszych oraz naszych partnerów biznesowych. W celu świadczenia usługi będziemy przetwarzać Twoje dane osobowe w zakresie podanego przez Ciebie adresu e-mail. Możesz w każdym momencie cofnąć zgodę bez podawania przyczyny, lecz bez wpływu na zgodność z prawem przetwarzania przed jej cofnięciem. Pełną informację RODO, w tym o przysługujących Ci prawach do zapomnienia, sprostowania, przeniesienia, dostępu, sprzeciwu znajdziesz w Polityce prywatności Regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną dostępny jest tutaj Rezygnację z FAN ALERTU należy przesłać na adres iod@

by Михаил Афанасьевич Булгаков. The battle of competing translations, a new publishing phenomenon which began with One Day in the Life of Ivan Denisovich, now offers two rival American editions of Mikhail Bulgakov's The Master and Margarita. Mirra Ginsburg's (Grove Press) version is pointedly grotesque: she delights in

Streszczenie Autorem powieści jest Michaił Bułhakow. Po raz pierwszy została ona wydana w 1966 roku, choć autor zaczął nad nią pracę już w 1928 roku. Akcja utworu rozgrywa się w maju 1929 r. Michaił Aleksandrowicz Berlioz był redaktorem miesięcznika literackiego i prezesem stowarzyszenia literackiego o nazwie Massolit. Pewnego dnia spotkał się w Moskwie z poetą, Iwanem Nikołajewiczem Ponyriowem, którego nazywano Bezdomnym. Spotkali się w skwerze o nazwie Patriarsze Prudy z charakterystycznym stawem pośrodku. Rozmawiali o poemacie Iwana, w którym krytykował on Jezusa. Michaił uważał, że byłoby lepiej, gdyby Iwan napisał poemat udowadniający, że Jezus w ogóle nie istniał. Nagle do ich rozmowy wtrącił się nieznajomy cudzoziemiec, który cieszył się, że w Moskwie jest wielu ateistów. Był też zaskoczony, że mężczyźni nie wierzyli w istnienie Jezusa. W dalszej części utworu dowiemy się, że ów rozmówca to szatan o imieniu Woland, ale na tym etapie czytelnicy jeszcze tego nie wiedzą. Następnie Woland przywołał 5 dowodów istnienia Boga sformułowanych przez św. Tomasza oraz szósty dowód autorstwa Immanuela Kanta. Ku zaskoczeniu rozmówców, nieznajomy dodał, że jeszcze tego samego dnia kobieta zetnie głowę Michaiła, bo Annuszka wyleje olej, a do zaplanowanego zebrania Massolitu nie dojdzie. Cudzoziemiec powiedział, że jest profesorem czarnej magii. Wyjaśnił rozmówcom, że istnienie Jezusa jest kwestią faktów a nie przekonań. Następnie opowiedział im historię Poncjusza Piłata. Pewnego dnia, gdy miał on straszną migrenę, przyprowadzono przed jego oblicze niejakiego Jeszuę Ha-Nocri, którego Sanhedryn, czyli Wysoka Rada, skazała na śmierć. Izrael będący pod rzymską okupacją nie mógł wydawać wyroków śmierci, więc Piłat, który był przedstawicielem Rzymu musiał ten wyrok zatwierdzić, aby stał się on prawnie wiążący. Po krótkiej rozmowie z Jeszuą, Piłat zatwierdził wyrok, który miał zostać wykonany na Nagiej Górze. Potem Piłat spytał Józefa Kajfasza, przewodniczącego Sanhedrynu, którego więźnia ma uwolnić: Jeszuę czy Bar Rabbana. Był bowiem szabat i tradycyjnie Piłatowi przysługiwało prawo ułaskawienia jednego z więźniów. Kajfasz zdecydował o uwolnieniu Bar Rabbana. Cudzoziemiec próbował przekonać rozmówców, że Jezus nie był Bogiem, lecz po prostu dobrym człowiekiem, którego niesprawiedliwie skazano na śmierć. Próbował ich też przekonać do istnienia szatana. Michaił Berlioz uznał, że profesor jest chory psychicznie. W końcu mężczyźni rozeszli się. Berlioz przechodząc przez ulicę, poślizgnął się przy torach tramwajowych. Przejeżdżający obok tramwaj, który prowadziła kobieta, nie zdążył zahamować. Iwan zwany Bezdomnym zobaczył jak koła tramwaju odcięły głowę Michaiła. Zrobił się tumult. Iwan dosłyszał jak stojące obok kobiety mówiły, że niejaka Annuszka rozlała olej i najpewniej na nim poślizgnął się nieszczęśnik. Bezdomny szybko ruszył w pościg za profesorem. Zauważył, że do cudzoziemca przyłączył się inny mężczyzna w kraciastej marynarce, kapeluszu i binoklach oraz ogromny kot poruszający się na dwóch nogach. Uciekający rozdzielili się a Iwan pobiegł za kotem, który jednak był szybszy, wpadł do tramwaju i odjechał zanim Iwan zdołał do niego dobiec. Bezdomny postanowił poszukać tajemniczego profesora w Gribojedowie, gdzie mieściła się siedziba Massolitu, czyli stowarzyszenia literackiego. Tego dnia miał się tam odbyć zjazd literatów. Zebrani wyczekiwali na swego prezesa. W końcu dotarła do nich smutna wiadomość o jego tragicznej śmierci. Iwan zaczął opowiadać literatom co zaszło. Ci jednak nie uwierzyli w jego dziwną historię. Gdy Bezdomny zaczął się awanturować, literaci obezwładnili go i wysłali do szpitala psychiatrycznego. W psychiatryku Iwan ponownie opowiedział co zaszło i żądał wezwania policji, aby odnalazła ona profesora. Widząc, że nie wypuszczą go ze szpitala, próbował uciec przez okno. Lekarze zatrzymali go jednak i dali zastrzyk na uspokojenie. Zdiagnozowano u niego schizofrenię. Tragicznie zmarły Michaił Berlioz dzielił mieszkanie z dyrektorem teatru Variétés, imieniem Stiopa Lichodiejew. Gdy Stiopa obudził się, czuł ogromnego kaca po wczorajszej imprezie. Zobaczył przed sobą mężczyznę, który przedstawił się jako Woland, profesor czarnej magii. Towarzyszył mu inny mężczyzna w marynarce, kapeluszu i binoklach oraz ogromny czarny kot, który pił wódkę z kieliszka. Stiopa myślał, że ma jakieś zwidy po wczorajszej popijawie. Nieznajomy gość poczęstował go zimną wódką i parówkami w sosie pomidorowym, tak aby Stiopa poczuł się lepiej. Następnie Woland oznajmił, że ma dzisiaj wystąpić w teatrze i pokazać magiczne sztuczki. Dodał też, że Stiopa podpisał z nim kontrakt na 7 takich występów. Stiopa zadzwonił do teatru, aby to potwierdzić, gdyż po imprezie niczego nie pamiętał. Woland nie kłamał. Tymczasem z lustra wyszedł kolejny bohater powieści – Azazello. Był to towarzysz szatana Wolanda, który przyjął postać niskiego grubasa z bielmem na oku, kłem wystającym z ust i rudym wąsem. Następnie profesor czarnej magii oznajmił, że potrzebuje tego mieszkania i w tym momencie Stiopa znalazł się w Jałcie na Krymie, czyli jakieś 1500 km od Moskwy. Tragiczna śmierć Michaiła Berlioza sprawiła, że wiele osób zaczęło rościć sobie prawo do jego mieszkania. Zaczęły się telefony do prezesa spółdzielni mieszkaniowej, Nikanora Iwanowicza Bosego, który postanowił zajrzeć do mieszkania. Tam spotkał naszych bohaterów. Pan w kraciastej marynarce przedstawił się Bosemu jako Korowiow. Powiedział, że jest tłumaczem. Oznajmił też, że za zgodą Lichodiejewa zajmują mieszkanie po Michaile. Wtedy Bosy zajrzał do teczki, w której w magiczny sposób znalazł się list od Lichodiejewa, który potwierdzał słowa Korowiowa. Ten zapłacił Bosemu czynsz powiększony o łapówkę w postaci 400 dolarów. Gdy Bosy opuścił mieszkanie, Korowiow zadzwonił na milicję i doniósł że Bosy nielegalnie posiada dolary. Jeszcze tego samego dnia mundurowi zapukali do jego drzwi. Nagłe przeniesienie Stiopy Lichodiejewa z Moskwy do Jałty było czymś fizycznie niemożliwym i musiało zostać spowodowane użyciem czarnej magii. Wieść o tym mogła się szybko wydać, gdyż Lichodiejew udał się na komisariat w Jałcie i wysłał depeszę do swoich współpracowników w teatrze Variétés. Byli nimi dyrektor finansowy teatru – Grigorij Daniłowicz Rimski oraz administrator teatru Iwan Sawieliewicz Warionucha. Była to dla nich wstrząsająca informacja, gdyż niedługo wcześniej Lichodiejew dzwonił do nich w sprawie występu Wolanda i mówił wtedy, że jest w mieszkaniu. Rimski kazał Warionusze wziąć tę depeszę i udać się z nią na milicję. Tuż przed wyjściem, Warionucha wstąpił jeszcze do swego gabinetu, gdzie zadzwonił telefon. Głos w telefonie odradzał mu udanie się na milicję. Było to dziwne, że ktoś już o tym wiedział, ale mimo to Warionucha nie posłuchał. Na ulicy spotkał on wielkiego czarnego kota i mężczyznę w kraciastej marynarce, którzy go pobili i odebrali mu depeszę, po czym zabrali go do mieszkania Berlioza. Tam przywitała go naga ruda kobieta, która chciała go pocałować. Następnie Warionucha zemdlał. Tymczasem Iwan Bezdomny próbował napisać list na milicję, w którym poinformowałby o śmierci Berlioza. Czuł jednak rozdwojenie. Nagle na balkonie pojawił się tajemniczy mężczyzna z sąsiedniego pokoju – był nim tytułowy bohater czyli Mistrz. W końcu doszło do planowanego pokazu czarnej magii Wolanta w teatrze Variétés. Woland usiadł na wyczarowanym przez siebie fotelu a kot i Korowiow sprawili, że w kieszeniach gości pojawiły się ruble. Z sufitu zaczęły lecieć pieniądze. Zrobiło się zamieszanie, bo ludzie łapali ile tylko mogli. Konferansjer Bengalski denerwował Korowiowa, więc kot Behemot urwał mu głowę. Zabieg ten nie zabił jednak Bengalskiego. Oderwana głowa nadal mówiła. Po wszystkim Behemot przytwierdził głowę ponownie. Konferansjer schodząc ze sceny skarżył się na ból w czaszce. Potem Korowiow wyczarował piękne suknie, które umieścił na scenie. Kobiety z widowni zaczęły je przymierzać. Panujący chaos zdenerwował Siemplejarowa, który był przewodniczącym komisji akustycznej teatrów moskiewskich. Zażądał on zdemaskowania oszustów. Korowiow spytał go, gdzie spędził on ostatni wieczór. Żona Siemplejarowa odparła, że mąż był na zebraniu komisji akustycznej. Korowiow zdradził, że to nie prawda, gdyż był on wtedy u swojej kochanki. Zamieszanie wzrosło i pojawiła się milicja. Przy dźwiękach marsza Woland, Korowiow i kot Behemot uciekli. Tymczasem w szpitalu psychiatrycznym Bezdomny opowiadał nieznajomemu o sytuacji z Patriarszych Prud, gdzie zginął Berlioz. Rozmówca nie uważał Iwana za obłąkanego, gdyż sam również spotkał tam diabła. Przedstawił się jako Mistrz i opowiedział swoją historię. Niegdyś był zwykłym pracownikiem muzeum. Jego życie całkowicie się odmieniło, gdy w państwowej loterii wygrał 100 000 rubli. Rzucił pracę i odtąd całe życie poświęcił na napisanie swego największego dzieła poświęconego Poncjuszowi Piłatowi. W międzyczasie spotkał na ulicy pewną kobietę imieniem Małgorzata, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia. Zaczęli się spotykać, lecz ukrywali to, gdyż kobieta była mężatką. Co ciekawe Małgorzata zanim poznała Mistrza była nieszczęśliwa, gdyż żyła z mężem, którego nie kochała (mimo, że ten świetnie zarabiał i był dla niej dobry). Od czasu spotkania Mistrz i Małgorzata byli razem szczęśliwi. Kobieta doceniała twórczość Mistrza i wspierała go w jego pracy. Niestety wkrótce nastąpiło brutalne zderzenie z rzeczywistością. Powieść Mistrza nie została wydana a w prasie ukazały się artykuły ośmieszające jego osobę. Mistrz załamał się a ukochana próbowała mu pomóc. Pewnego dnia kupiła nawet bilety nad Morze Czarne. Gdy wróciła do domu z biletami, zastała Mistrza palącego swój rękopis. Wyrwała mu kartki i oznajmiła, że odchodzi. Następnie jacyś nieznajomi weszli do jego mieszkania i je zajęli, jego zaś umieszczając na mrozie. Mistrz uznał, że jest chory psychicznie i sam zgłosił się do szpitala psychiatrycznego. Po występie Rimski, dyrektor finansowy teatru, czuł się nieswojo. Kobiety, które dostały suknie w czasie występów chodziły po ulicach w samej bieliźnie, gdyż otrzymane ubrania w magiczny sposób zniknęły. Rimski próbował zadzwonić na milicję, lecz głos w słuchawce powiedział, żeby tego nie robił. Gdy nastała północ, do gabinetu wszedł Warionucha, administrator teatru. Rozmawiali o Lichodiejewie. Warionucha dziwnie się zachowywał i dziwnie wyglądał, co niepokoiło Rimskiego. Administrator był blady, miał na szyi szalik mimo tego, że było gorąco. Gdy przerażony Rimski zauważył, że Warionucha nie rzucał cienia, ten zaryglował drzwi. Rimski zobaczył w oknie twarz nagiej kobiety, która próbowała otworzyć zasuwkę. Z opresji Rimskiego uratowało pianie koguta i nastanie świtu. Zjawy zniknęły a Rimski udał się na dworzec i odjechał do Leningradu. Tymczasem prezes spółdzielni mieszkaniowej, Nikanor Iwanowicz Bosy, został przywieziony do szpitala dla obłąkanych – tego samego, w którym był Bezdomny oraz mistrz. W dalszej części utworu ukazana została scena ukrzyżowania Jeszui Ha-Nocri, którego na miejsce kaźni przywieziono wózkiem. Wcześniej bezskutecznie próbował go zabić Mateusz Lewita, gdyż chciał oszczędzić mu cierpień. Przybitemu do krzyża, legionista rzymski podał mokrą gąbkę nabitą na włócznię. Gdy ten napoił się, żołnierz przebił mu serce. Zaraz po śmierci Jeszui zrobiła się ogromna ulewa i ludzie zaczęli uciekać do domów. Ciało Jeszui zdjął Mateusz Lewita. Kolejnego dnia przed teatrem zgromadziła się rzesza ludzi chcących kupić bilety na kolejny występ. Nie było jednak żadnego pracownika teatru, ani Lichodiejewa, ani Rimskiego, ani Warionuchy. Przyjechała milicja. Tymczasem księgowy teatru Variétés, Łastoczkin, pojechał do Komisji Nadzoru Widowisk i Rozrywek Lżejszego Gatunku, gdzie miał złożyć raport o występie Wolanda i wpłacić pieniądze z biletów. Na miejscu spotkał Behemota i Korowiowa. Za ich sprawką kierownik komisji zniknął, a jej pracownicy śpiewali. Gdy Łastoczkin rozwinął papier z pieniędzmi, zobaczył tylko obcą walutę i natychmiast został aresztowany. Tymczasem do mieszkania po zmarłym Berliozie przyjechał Maksymilian Andriejewicz Popławski, który był jego wujem i chciał zająć nieruchomość. Ku jego zdziwieniu, zastał tam kota siedzącego na krześle i Korowiowa opłakującego śmierć Berlioza. Gościa przegnał Azazello, który poinformował, że nie ma mowy o przejęciu mieszkania. Popławski uciekł a po nim nadszedł Andriej Fokicz Sokow, który był bufetowym w teatrze i skarżył się, że goście na występie Wolanda płacili rublami, które po chwili zmieniały się w bezwartościowe kawałki papieru. Żądał więc rekompensaty. Woland odparł, że bufetowy podaje nieświeże jedzenie. Wtem Korowiow oznajmił, że Sokow umrze na raka w ciągu 9 miesięcy. Przerażony Sokow uciekł. Tak kończy się część I utworu. Dopiero na początku części II poznajemy tytułową bohaterkę, Małgorzatę. Pewnego dnia, długo po rozstaniu, Małgorzata miała sen o Mistrzu, za którym bardzo tęskniła. Gdy się obudziła, wyszła z domu. Podczas jazdy trolejbusem usłyszała rozmowę o skandalu w związku z zaginięciem głowy jakiegoś nieboszczyka. Oczywiście chodziło o Berlioza, ale Małgorzata nie miała o tym pojęcia. Gdy dojechała na Kreml, usiadła pod jego murami i zastanawiała się czyj kondukt żałobny właśnie przechodził obok. Jakiś głos z tyłu odpowiedział, że jest to pogrzeb Michała Aleksandrowicza Berlioza. Powiedział to diabeł Azazello. Wywiązała się rozmowa o pogrzebie Michała. Azazello zaproponował Małgorzacie stanowisko gospodyni balu. Kobieta nie była skłonna przystać na propozycję, lecz zgodziła się gdy diabeł zaczął przytaczać słowa z książki mistrza. Na koniec diabeł wręczył Małgorzacie krem, którym kazał nasmarować całe ciało i czekać na dalsze instrukcje. Wieczorem, zgodnie z instrukcjami, Małgorzata zaczęła smarować ciało kremem i zaczęła stawać się coraz piękniejsza. Jej zmarszczki zniknęły a ciało weszło w stan nieważkości. Diabeł zadzwonił i kazał lecieć na miotle poza miasto. Następnie Małgorzata napisała list pożegnalny do męża i odleciała na miotle. W trakcie lotu, kobieta stała się zupełnie niewidzialna. Przez przypadek trafiła do mieszkania pewnego krytyka literackiego o nazwisku Łatuński. Okazało się, że był to ten sam krytyk, który zniszczył mistrza. Małgorzata zdemolowała jego mieszkanie, po czym odleciała za miasto, gdzie spotkała się z Azazello. Ten zabrał ją do mieszkania Berlioza, gdzie poznała Wolanda, kota Belzebuba i Korowiowa. Z rozmowy okazało się, że Woland rokrocznie organizuje bal przy pełni księżyca i zgodnie z tradycją gospodynią na balu jest kobieta imieniem Małgorzata, pochodząca z miasta. Kobieta potwierdziła chęć pełnienia tej funkcji na balu. W trakcie przygotowań do balu, Małgorzatę wykąpano we krwi a następnie nasmarowano olejkiem różanym. Na głowę wsadzono diadem, na szyi zawieszono medalion a na stopy założono buty z płatków róży. Zgodnie z pouczeniem Korowiowa, zadaniem Małgorzaty było bycie miłym dla wszystkich gości. Nastała pełnia księżyca i Behemot rozpoczął bal u szatana. Grano walca i jazz. Z trumien zaczęli wychodzić kolejni goście, którzy byli przerażający. Uwagę Małgorzaty zwróciła Frieda. Był to trup kobiety, która codziennie znajdowała koło łóżka chusteczkę, która miała jej przypominać o morderstwie, jakiego dokonała na swym dziecku, wkładając mu do ust chusteczkę. Następnie goście zaczęli pić krew z czaszki Berlioza. Nagle Małgorzata znów znalazła się w mieszkaniu Berlioza wraz z kompanami. Szatan traktował Małgorzatę z szacunkiem. Spytał czy czegoś nie pragnie. Ta poprosiła o uwolnienie Friedy od cierpień. Woland nie mógł tego zrobić, gdyż to wymagałoby miłosierdzia. Naciskał jednak, aby wyznała swoje prawdziwe pragnienie. Kobieta powiedziała, że chce aby mistrz został uwolniony. Tak też się stało i przed oczyma wszystkich pojawił się mistrz. Pisarz wyznał, że napisał dzieło o Poncjuszu Piłacie, ale niestety je spalił. Woland odparł, że rękopisy nie płoną i trzymał ów rękopis w ręce. Mistrz i Małgorzata zamieszkali razem w suterenie. Afraniusz był zaufanym człowiekiem Poncjusza Piłata. Po ukrzyżowaniu Jeszui Ha-Nocri, Piłat spytał go o ostatnie chwile nieszczęśnika. Afraniusz odparł, że ten wybaczył wszystkim swym winowajcom i nie wygłaszał żadnych nauk. Następnie poruszyli temat Judy z Kiriatu, który wydał Jeszuę. Piłat rozkazał Afraniuszowi go zgładzić. Juda został zasztyletowany w gaju oliwnym, gdy był w drodze do swej kochanki, Greczynki Nisy. Afraniusz przyniósł Piłatowi wieści o wykonaniu misji. Następnie dodał, że zwłoki ukrzyżowanych zostały przez niego pogrzebane, z wyjątkiem zwłok Jeszui, które to zostały zabrane przez Mateusza Lewitę. Ten, wezwany przed oblicze prokuratora, nie dał się skusić pieniędzmi za wyjawienie, gdzie pochował Jeszuę. Obietnica pracy w bibliotece również nie skusiła Mateusza. Jedyne czego pragnął to śmierci Piłata i Judy. Piłat odparł, że Juda już nie żyje. Następnie Poncjusz przeczytał ostatnie słowa Jeszui spisane przez Mateusza. W sobotę w Moskwie rozpoczęto śledztwo w sprawie Wolanda. Przesłuchano wielu świadków, w tym Lichodiejewa, który przyjechał z Jałty. Milicja odwiedziła też Iwana Bezdomnego, lecz ten od ostatniej rozmowy z mistrzem stał się beznamiętny i oznajmił, że już nigdy nie będzie pisał wierszy, gdyż był w tym kiepski. W końcu milicja udała się do mieszkania nr 50 w budynku 302-A. Tam przywitał ich Behemot, którego śledczy próbowali złapać, lecz bezskutecznie. Nastąpiła strzelanina lecz ani milicja ani kot nikogo nie trafili. Wtem Behemot wylał benzynę i podpalił mieszkanie. W dymie dało się dojrzeć cztery uciekające sylwetki, trzy męskie i jedną kobiecą. W dalszej części utworu, kot i Korowiow pojawili się w ekskluzywnym sklepie spożywczym i zaczęli wyjadać wszystko na co mieli ochotę, niszcząc przy tym piramidę z czekolady. Ich zachowanie podchwycili pozostali klienci, którzy również zaczęli częstować się słodkościami. Następnie Behemot i Korowiow przenieśli się do restauracji w Gribojedowie. Tam zostali zaproszeni na obiad przez właściciela restauracji. Po chwili pojawili się tam jacyś mężczyźni, którzy zaczęli strzelać. Kot i Korowiow podpalili restaurację i uciekli. O zachodzie słońca Woland i Azazello spotkali się na jednym z najwyższych budynków w Moskwie. Po chwili pojawił się też Mateusz Lewita, który oznajmił, że przysłał go Jeszua. Dodał, że nie może przyjąć Mistrza i Małgorzaty, gdyż nie zasługują oni na światłość. Na koniec poprosił Wolanda, aby to on ich zabrał i obdarzył wiecznym spokojem. Mistrz i Małgorzata wybudzili się z długiego snu. Mężczyzna namawiał kobietę, aby powróciła do swego dawnego życia. Ta odparła, że nie może, bo go kocha. W końcu pojawił się Azazello, który poczęstował ich winem. Ci po wypiciu padli martwi, gdyż wino było zatrute. Dusze zmarłych wraz z Azazellem wyleciały z mieszkania, które stanęło w płomieniach. Po drodze Mistrz odwiedził Iwana Bezdomnego, którego uważał za swego duchowego spadkobiercę. Mistrz, Małgorzata i reszta zatrzymali się na Worobiowych Górach, aby ostatni raz spojrzeć na miasto. Patrząc na tęczę Mistrza ogarnął spokój. Tuż przed odlotem do krainy zmarłych, Behemot i Korowiow wydawali diabelskie dźwięki. W wiekuistej przystani Małgorzata przyjrzała się prawdziwym twarzom towarzyszy. Azazello był demonem-mordercą, Korowiow rycerzem, a Behemot paziem. Następnie wędrując po nocnym firmamencie spotkali samotnie cierpiącego Poncjusza Piłata, który ciągle rozmyślał o rozmowie z Jeszuą, której nie dokończył. Małgorzata poprosiła Wolanda o uwolnienie prokuratora. Ten oznajmił, że Mistrz może to zrobić sam. Mistrz uwolnił więc Piłata. Po wszystkim Mistrz i Małgorzata udali się do wiecznego domu. Epilog W Moskwie prowadzono śledztwo w sprawie dziwnych wydarzeń ostatnich dni. Aresztowano kilka osób o podobnych nazwiskach co Woland i Korowiow. Ustalono też, że siły nieczyste nie mogły mieć udziału w wydarzeniach, które były wynikiem działania bandy oszustów, hipnotyzerów i brzuchomówców. Iwan Bezdomny został profesorem historii i filozofii i w czasie każdej pełni księżyca śnił mu się Jeszua rozmawiający z Piłatem. Mistrz i Małgorzata – streszczenie szczegółowe. Opowieść Warionuchy zupełnie nie pasowała Rimskiemu. Przeczuwał wierutne kłamstwo, a w zachowaniu i wyglądzie rozmówcy było coś niepokojącego. Zasłaniał twarz, na której widniał siniak, jego oblicze miało kredową barwę, a szyję, nie wiadomo dlaczego, oplatał długi szal. ^{Premiera Mistrza i Małgorzaty zamykająca sezon 2013/2014 w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie to spektakl, który mierzy się z arcydziełem literackim poprzez świadomą rezygnację z niektórych jego wątków, zdarzeń i postaci. Artur Tyszkiewicz, reżyserując spektakl na podstawie własnego scenariusza, pominął w nim opowieść biblijną, co na etapie zapowiedzi zdawało się niebezpieczną szarżą wobec klasycznej pozycji. Jednak widowisko, mimo pewnych przesunięć tematycznych, okazało się niezwykle historii Jeszui i Poncjusza Piłata pozbawiła przedstawienie możliwości porównania par bohaterów. O ile więc Mateusz Lewita i Ha-Nocri oraz mistrz i Małgorzata skupiają uwagę odbiorcy wokół problemu wierności, oddania drugiemu człowiekowi i poczucia winy, to bez tego paralelnego układu akcent przesuwa się na kwestię metafizycznych potrzeb człowieka. W tym układzie silniej wybrzmiewa wołanie o transcendentne przeżycie i istotniejszej wagi nabiera rozważanie o istocie dobra i związku z tą redukcją nie ma odległych o tysiąclecia czasów i diametralnie różnych miejsc akcji, a rzeczywistość Mistrza i Małgorzaty mieści się pod kopułą variétés (scenografia i kostiumy Justyna Elminowska), która jest właściwie tancbudą na kształt polskich wyobrażeń – z girlandami nagich żarówek w różnych kolorach i przebojami Violetty Villas, przy których bawią się wciągani na scenę widzowie. Albo wesołego miasteczka z karuzelą o charakterystycznych figurach – koniem i łabędziem. A może i cyrkiem , bo nad estradą góruje maska uśmiechniętego clowna. Jak nie odczytywać, to terytorium niższej sztuki, gdzie się serwuje prostą rozrywkę i proponuje jarmarczny klimat. Realistyczna opowieść o życiu zniewolonych systemem politycznym obywateli i wydarzenia baśniowej natury splatają się w groteskę, dając przy tym świadectwo namysłu nad duchowością człowieka i refleksji nad rozrywkowego teatrzyku w czarno-biały wzór jest zarazem szachownicą, na której Woland rozegra partię szachów z kotem. W jednej z figur karuzeli z czasem rozpoznajemy przemienionego w wieprza lokatora z parteru, Mikołaja Iwanowicza , na grzbiecie którego Natasza odbywa swój lot. Scena obrotowa, powolniejąca w ruchu i zatopiona w chłodnym błękicie światła, staje się depresyjnym miejscem więzienia dla niewygodnych w stalinowskim systemie ludzi – szpitalem psychiatrycznym, a szaleńczo wirująca z Małgorzatą o złocistym ciele – sceną triumfalnego uwolnienia od wszelkich lęków w imię miłości. Taka kondensacja, kiedy literalne składniki przedstawienia zyskują siłę metaforycznego przesłania, stanowi ważną jakość tego teatralnego inscenizator musiał się zmierzyć z problemem przełożenia na język sceny tekstu, którego świat przedstawiony składa się z tak różnorodnych gatunkowo partii. Ponadto musiał znaleźć teatralną ekwiwalencję dla zdań podobnej natury: „I wtedy skwarne powietrze zgęstniało nad Berliozem i wysunął się z owego powietrza przezroczysty, nad wyraz przedziwny obywatel” albo: „Tylko teraz nie był już ulepiony z powietrza, był normalny z krwi i kości”. A przecież takim opisem świat Bułhakowa osiągnięcia tego efektu kapitalne znaczenie miała decyzja przekomponowania wnętrza teatru, w wyniku której scena została umieszczona w miejscu widowni. Ten manewr dał naturalną scenografię w postaci zdobnych łóż na parterze i dwu pięter balkonów. A co ważne, obrotówka zyskała nie tylko bogatą architektonicznie oprawę, ale powstało specyficzne miejsce gry, którego wysokość ma znaczenie dla budowanych obrazów. Te z kolei oddziałują nie tylko swą urodą, gdyż topografia wydarzeń przekłada się na ich aksjologiczne wartościowanie. Mała sylwetka bohatera ukazująca się „na wysokościach” nabiera bowiem uświęcającej znaczenie miała decyzja przekomponowania wnętrza teatru, w wyniku której scena została umieszczona w miejscu widowni..W tak przykrojonej powieści i tak skonstruowanym miejscu gry Woland (Przemysław Stippa) staje się wiodącą postacią. Wyróżnia się na tle ludowego miejsca rozrywki i pstrokatego towarzystwa swojej świty. A jest w niej Korowiow (Daniel Dobosz) z białym od pudru obliczem, kryzą niczym Pierrot, w kraciastych pumpach i meloniku, Behemot (Wojciech Rusin), brodaty i długowłosy kot-giermek, Azazello (Jacek Król), typ z twarzą pokrytą czarnym tatuażem i ubrany w naćwiekowane skóry, oraz słodka Hella (Lidia Olszak) – z misternym kopczykiem upiętym z blond nich postać o znieruchomiałej pod grubą warstwą make upu twarzą, w wytwornym – początkowo białym – garniturze, ze starannie przygładzonymi włosami i powściągliwa w ruchach, które wykonuje z przesadną elegancją, musi wzbudzać pewien niepokój pomieszany z zainteresowaniem: kimże on jest? Różnie się o nim mówi, bo i on się przedstawia rozmaicie. Ten „nieznajomy”, „cudzoziemiec”, „konsultant”, „poliglota”, „profesor czarnej magii” i historyk, który wie, „że Annuszka już kupiła olej słonecznikowy, i nie dość, że go kupiła, ale już go nawet rozlała”, nosi w sobie pewien paradoks. Będąc maską galanterii charakteryzującej dżentelmena, w istocie zdradza skłonność do przekraczania wszelkich norm, nielicujących z prezentowaną ogładą. Jeżeli więc domyślamy się w nim przedstawiciela ciemnej mocy, to mamy prawo się spodziewać prób czynienia przez niego wyłącznie zła. Jednak ten zakłóca znany porządek. To on staje się strażnikiem pozytywnych wartości. Przyjmuje rolę ogniwa pośredniego między Wszechwiedzącym, który ujmuje każdego w swych dalekosiężnych planach, a człowiekiem zostawionym w otchłani niewiedzy i przerastającej go odpowiedzialności, bo – jak Bezdomny mówi do Berlioza, ateisty – „po to, żeby czymś kierować, trzeba bądź co bądź mieć dokładny plan, obejmujący jakiś możliwie przyzwoity okres czasu. Pozwoli więc pan, że go zapytam, jak człowiek może czymkolwiek kierować, skoro pozbawiony jest nie tylko możliwości planowania na choćby śmiesznie krótki czas, no, powiedzmy, na tysiąc lat, ale nie może ponadto ręczyć za to, co się z nim samym stanie następnego dnia?” I w dalszym wywodzie sugeruje wniosek: „Czy nie słuszniej byłoby uznać, że pokierował nim ktoś zupełnie inny? Tu miejsce na Wolanda – spiritus movens różnych dziwnych wydarzeń w powieściowej Moskwie – zamiany kart w czerwońce i czerwońców w kawałki papieru w bufetowej kasie, seansu, po którym dwa tysiące widzów wyskoczyło na ulicę jak ich Pan Bóg stworzył, udziału Małgorzaty w wiosennym balu pełni Księżyca w roli gospodyni, porwanie pięciu naczelników z wydziału rozrywek, powrotu pisarza i kobiety z kwiatami mimozy do sutereny przy zaułku Arbackim oraz „wielu jeszcze innych rzeczy, których się nawet nie chce powtarzać”. W teologii Bóg zakreśla horyzont dążeń, a diabeł w ramach sprzecznego dążenia stara się je pokrzyżować. Tymczasem u Bułhakowa i w inscenizacji Tyszkiewicza wyraźnie widać, że obydwie siły sprawcze wyrastają „z tego samego pnia”, z metafizycznych tęsknot człowieka, bo jak Bezdomny zwraca się do Berlioza: „[…] na pożegnanie błagam pana, niech pan uwierzy chociaż w to, że istnieje diabeł. O nic więcej nie proszę. Niech mi pan wierzy, że na to istnieje siódmy dowód, nie do obalenia, i dowód ten niebawem zostanie panu przedstawiony”. W zateizowanym świecie, w którym najwyższą instancją jest milicja i częściej się jej wzywa niż imienia Najwyższego, jakiś byt pośredni zdaje się konieczny dla sprostania trudom ludzkiej Woland w finale występuje w kostiumie identycznego co na początku kroju, ale już czarnego koloru. Kiedy jego tożsamość może się już potwierdzić jako kogoś, kto dał ludziom trochę szczęścia, a przynajmniej wyrównał rachunki krzywd. Zanim to jednak nastąpi, przedstawiciel ciemnej siły, jakby sam dociekał własnej istoty, znika z terenu wesołego miasteczka i z wysokości balkonu spogląda na ten świat. Widzimy jego nagą sylwetkę – uwzniośloną zajmowanym miejscem i „szczerością ciała”. Potem zakłada czarny trykot i koźli łeb. Chwilę trwa w triumfalnej pozie, poddając się ostremu rytmowi muzyki, by wrócić na dół już w czarnym garniturze identycznego co poprzednio kroju. Świadomy, że jest „częścią tej siły/, która wiecznie zła pragnąc,/ wiecznie czyni dobro”. Odebrał Bogu część atrybutów, ale tym samym uprawdopodobnił istnienie mocy nadprzyrodzonej. A w społeczeństwie z Mistrza i Małgorzaty, utrzymywanym w ryzach przez inwigilację i donosy, to wyzwalające radość chwilowe zadośćuczynienie ludzkim krzywdom wydaje się wartością im. J. Osterwy w LublinieMichaił BułhakowMistrz i Małgorzata przekład: Irena Lewandowska i Witold Dąbrowskiadaptacja i reżyseria: Artur Tyszkiewiczscenografia i kostiumy: Justyna Elminowskamuzyka i opracowanie muzyczne: Jacek Grudzieńruch sceniczny: Maćko Prusakpremiera:}

Mistrz i Małgorzata ingyenes filmeket közvetít magyarul felirattal. Nézd meg a filmet online, vagy nézd meg a legjobb ingyenes 1080p HD videókat az asztalon, laptopon, notebookon, lapon, iPhone-on, iPad-on, Mac Pro-on és több.

Kim był MATEUSZ LEWITA: postać z powieści M. Bułhakowa Mistrz i Małgorzata ewangelista; Mistrza jest kronikarzem życia Jeszui, przekręcającym słowa i fakty. Jednak wiernym towarzyszem (próbuje uchronić go przed męką, troszczy się o jego ciało.)LITERATURA MICHAŁ:biografia powieści A. Gide´a Immoralista filolog klasyczny, purytanin, który w czasie podróży poślubnej z żoną; Marceliną zapada na suchoty. W okresie długiej rekonwalescencji odkrywa w sobie nową istotę mateusz MAARUF:biografia opowieści Księgi tysiąca i jednej nocy szewc z Kairu, miał żonę heterę, która wciąż urządzała mu awantury i wszczynała kwestie sądowe. Uciekł od niej, a za sprawą tajemniczego ducha przeniósł się do mateusz MARSTON ANTONI:biografia powieści A. Christie Dziesięciu Murzynków lubił szybką jazdę samochodem. Zwabiony na Wyspę Murzynków i otruty. Przedtem udowodniono mu, iż spowodował wypadek drogowy, gdzie zginęło dwoje ludzi mateusz jest Lewita Mateusz znaczenie w Słownik bohaterów M .

(Mistrz) Władza "() wszelka władza jest gwałtem zadanym ludziom i że nadejdzie czas, kiedy nie będzie władzy ani cesarskiej, ani żadnej innej. Człowiek wejdzie do królestwa prawdy i sprawiedliwości, w którym niepotrzebna będzie już żadna władza." "Skoro nie ma dokumentu, to nie ma również człowieka." (Mistrz) Filozofia

1-6Rozdziały 7-15Rozdziały 16-23Rozdziały 24-32Interp./Char. 24. Wydobycie mistrza W pokoju Wolanda pili alkohol z Azazellem, Fagotem, Hellą i Behemotem. Azazello nie opowiadał, jak bardzo chciał zabić barona, musiał to zrobić. Strzelił mu w serce. Małgorzata była pod wrażeniem, sama też niedawno wpadła do mieszkania pewnego krytyka, który pogrążył mistrza. Azazello siedząc tyłem, strzelił z pistoletu do serduszka na karcie, które zaznaczyła Małgorzata. Kartę tą Hella włożyła pod poduszkę. Małgorzata załamana podziękowała za bal i jej podziękowano. Nie bardzo wiedziała, dokąd ma iść, chciała się utopić. Wówczas Woland odczytał jej myśli. Ona gotowa była zrobić dla niego wszystko raz jeszcze, bo chodziło jej o jedno. Woland kazał Małgorzacie wypowiedzieć jedno życzenie. Po krótkim zastanowieniu powiedziała, że pragnie, aby nie podawano już chusteczki Friedzie. Wszyscy byli zaskoczeni. Uzasadniła to tym, że obiecała Friedzie. Woland zgodził się, wezwała Friedę i Woland oznajmił jej łaskę. Natomiast Małgorzacie nakazał wymyślić inne życzenie. Zawołała głośno, że chce z powrotem swojego mistrza. Do komnaty wdarł się wicher i pojawił się mistrz w szlafroku i kapciach. Najpierw roztrzęsiony, po wypiciu napoju podanego przez Korowiowa rozpoznał Małgorzatę i wracał do sił. Opowiadał o młodym Bezdomnym, którego spotkał w szpitalu. Opowiadał mu o Wolandzie i spotkaniu w parku. Woland zapytał, dlaczego Małgorzata nazywa go mistrzem? Ponieważ miała za dobre mniemanie o powieści, jaką napisał o Poncjuszu Piłacie. Mimo że spalił rękopis, Behemot wydobył jeden maszynopis i Woland go zobaczył. Małgorzata chciała być z mistrzem jak dawniej. Wezwano gospodarza domu, Mogarycza, który po ukazaniu się artykułu krytycznego zadenuncjował mistrza. Woland osobiście wysłał go przez okno daleko stąd. Następnie wymazano z kart szpitala ślady po mistrzu, a z dzienników budowlanych Mogarycza, który nigdy nie mieszkał u mistrza. Małgorzata z Mistrzem. (foto. “MiM”, 1990) Wpadła Natasza z prośbą, aby Małgorzata pozwoliła zostać jej wiedźmą na stałe. Pojawił się też były wieprz, Mikołaj, który zażądał zaświadczenia, gdzie spędził noc. Na balu u szatana, napisał mu usprawiedliwienie Behemot z Hellą. Warionucha prosił o wyzwolenie, gdyż nie chciał już być wampirem. Azazello zgodził się pod warunkiem, iż ten nie będzie nigdy nikogo wyzywał przez telefon. Woland zażyczył sobie zostać z mistrzem i Małgorzatą. Namawiał mistrza, aby wypełnił sobie życie nowymi wyzwaniami, na przykład Alojzym. Dał Małgorzacie na pamiątkę złotą podkówkę, której nie chciała przyjąć. Wyszli pożegnać Wolanda ze świtą wsiadających do samochodu. Małgorzata zorientowała się, że zgubiła gdzieś podkówkę i nawet krzyknęła przestraszona. Azazello wrócił na chwilę sprawdzić, co się stało. Pod mieszkaniem mistrza, piętro niżej mieszkała Annuszka, ta od rozlanego oleju. Nazywano ją Annuszką- Gangreną. Trafiła na korytarzu na zbiegającego w kalesonach mężczyznę z walizką w ręku, był to Mogarycz. Wyleciał następnie nogami przez okno, ale jego zwłok nie znalazła na asfalcie. Następnie z mieszkania numer 50 wybiegł następny gość nieco prosiakowaty. Z kolei trzeci w samej koszuli również wyfrunął przez okno. Następnie widziała mistrza z Małgorzatą, a za nimi nagą kobietę z walizeczką. Coś stuknęło o podłogę i Annuszka odczekawszy chwilę, podniosła z podłogi zawiniątko. To była złota podkówka. Zamierzała zanieść ją do siostrzeńca, ale nie wiadomo skąd stanął przy niej cudzoziemiec (Azazello) i przyduszając ją, odzyskał podkówkę. Dał jej za to 200 rubli znaleźnego. W tym czasie Małgorzata w starym mieszkaniu mistrza przeglądała powieść, ocalałe bruliony. 25. Jak procurator usiłował ocalić Judę z Kiriatu Piłat siedział w swojej komnacie i popijał wino, a na dworze wielki huragan z ulewą oblewał Jeruszalaim. Odwiedził go człowiek przemoczony w kapturze. Procurator kazał mu przebrać się i wysuszyć. Gość pozwolił na odesłanie kohorty wojska. Procurator narzekał na miasto, w którym wiecznie są jakieś problemy, donosy, fanatycy i magowie, czarnoksiężnicy. Lada moment może wybuchnąć w Jeruszalaim jakaś rewolucja i zawsze trzeba mieć się na baczności. Przybysz gwarantował, że Bar Rabban będzie śledzony. Opowiedział o kaźni Jeszui, który nie chciał wypić napoju i powiedział, że nie ma żalu do nich za swoją śmierć. Gość, komendant tajnej służby w Judei, potwierdził śmierć wszystkich skazanych, a procurator nakazał usunięcie zwłok. Zapytał o pieniądze dla Judy z Kiriatu, który podejmował Jeszuę. Ma on zgłosić się do pałacu Kajfasza i odebrać je wieczorem. Juda ów to młody człowiek. Komendant miał na imię Afraniusz i mówił o słabości do pieniędzy Judy. Piłat dobitnie mówił o swoim przeczuciu, jakoby tej nocy Juda z Kiriatu zostanie zasztyletowany, a pieniądze, jakie otrzymał od Kajfasza zostały zwrócone arcykapłanowi i wywołały skandal. Afraniusz z początku nie rozumiał, lecz szybko pojął, iż to on i jego ludzie mają to zrobić. Przed oddaleniem się otrzymał od Piłata sakiewkę z pieniędzmi pod pretekstem długu, jaki miał u niego procurator. 26. Złożenie do grobu Piłat bawił się przez chwilę z psem Banga. W tym czasie zapadał wieczór i postać tajemniczego mężczyzny przyszedł do kobiety Nisa. Był to Afraniusz znający ową mężatkę i jej uboczne zajęcia. Poprosił ją ze sobą. Ta szybko ubrała się i służącej kazała przekazać mężowi, iż poszła do swojej znajomej. Tymczasem młody Juda szedł do Kajfasza po obiecane mu za zdradę Jeszui pieniądze. Kiedy potem wychodził, spotkał Nisę. Znali się wcześniej i poprosił ją o schadzkę. Wyznaczyła mu ją poza Jeruszalaim w grocie, do której poszła, a on miał tam zjawić się idąc jakiś czas za nią. Gdy Juda dochodził do groty, zobaczył dwóch bandytów. Zabrali mu pieniądze, 30 tetradrachm i mimo próśb młodzieńca, zasztyletowali go. Afraniusz obserwował to wszystko i po upewnieniu, że Juda nie żyje, poszedł zdać relację procuratorowi. Tłumaczył Piłatowi swoje podejrzenia. Miał rację procurator, Juda został zabity. Ponieważ szpiedzy komendanta tajnej służby zgubili go z oka, dlatego Afraniusz oddaje się do dyspozycji sądu i procuratora. Ten nie widzi w nim żadnej winy i oddala pomysł oskarżania go o cokolwiek. Cieszył się z reakcji, jaką wywołało podrzucenie Kajfaszowi pieniędzy danych Judzie. Wezwany Afraniusz był świadkiem zmieszania kapłana. Piłat ustalił z komendantem oficjalną wersję, według której Juda oddalił się z miasta, by popełnić samobójstwo. Zameldował procuratorowi o pochowaniu Dismosa i Gestasa. Natomiast zwłoki Jeszui zabrał Mateusz Lewita. Odnaleziono go wraz z ciałem w jednej z grot całkiem obłąkanego. Prawo jednak mówi, iż każdy może pochować skazańców, więc Mateusz nie popełnił przestępstwa. Nie chciał też odejść od ciała Jeszui, podał strażnikom nóż chlebowy, aby, jeśli chcą, zabili go. Nie zrobili tego. Udało się uspokoić owego szaleńca. Razem ze zwłokami trzech skazańców zawieziono go daleko do wąwozu i pochowano w ziemi. Otulono ich ciała w chitony. Na palce nałożono im pierścienie, Jeszui z jednym nacięciem, Dismosowi z dwoma, a Gestasowi z trzema. Dowódca Tolmaj kazał zasypać dół i zasypać kamieniami. Zapamiętał też znak, aby móc trafić tam. Piłat kazał wypłacić im nagrody, naganą ukazać wywiadowcę, który spuścił z oka Judę. Piłat pożegnał Afraniusza, dając mu na pamiątkę pierścień. Kazał wpuścić do siebie Mateusza. Rozmawiał z Mateuszem o jego czynie. Chciał go nakarmić, lecz mężczyzna odmawiał. Okazało się, iż posiadany przez niego nóż ukradł sklepikarzowi. Ze wszystkich sił pragnął zemścić na osobie, którą oskarżał o śmierć Joszui. Tą osobą był Juda. Piłat powiedział, że nie musi tego robić, bowiem Juda został zabity i to Piłat go zabił. Następnie zaproponował Mateuszowi pracę, ponieważ lubi księgi. Piłat namawiał go, by został na służbie cesarza, ale Mateusz nie przyjął posady, ani pieniędzy, gdyż Piłat zabił Jeszuę. 27. Zagłada mieszkania numer pięćdziesiąt Małgorzata doczytała ten rozdział do końca i przeciągnęła się. Poszła do pokoju, aby zobaczyć śpiącego mistrza. W tym czasie w Varietes i na Sadowej pod nr 50 trwało intensywne śledztwo. Poszukiwano Wolanda, który nigdzie i nikomu się nie meldował. Szukano też personelu teatru i skrupulatnie przeszukano mieszkanie na Sadowej. Nie znaleziono niczego. Piotrowicz z komisji nadzoru widowisk wrócił do garnituru, kiedy tylko pojawiła się milicja. Zaakceptował wszystkie decyzje podpisane przez garnitur podczas swojej nieobecności. W hotelu w Leningradzie odnaleziono Rimskiego w szafie jednego pokoju. Do Moskwy leciał z Jałty Lichodiejew. Nie znaleziono jeszcze Warionuchy. Poszukiwano porwanej wprost z trumny głowy Berlioza. Strawińskiemu udało się uspokoić grupę urzędników śpiewających „Morze przesławne”. W szpitalu znaleziono i przesłuchiwano Nikanora Bosego, konferansjera z Varietes, a także Bezdomnego. Wszyscy oni padli ofiarą gangu Woldana. Iwan Bezdomny bardzo się zmienił. Opowiadał o ubiegłej środzie i pobycie w parku zupełnie inaczej niż przedtem, z powagą i rzeczowo. Oświadczył także, iż nie będzie już nigdy pisał wierszy. Małgorzata w rozmowie z Wolandem. (foto. “MiM”, 1990) Robiono częste naloty na mieszkanie nr 50 na Sadowej. Raz, z niedzieli na sobotę. widziano barona Meigla wchodzącego tam, lecz po wejściu nie zastano nikogo. Po powrocie Lichodiejewa śledczy doszli do wniosku, iż został on uprzednio zahipnotyzowany. Zamknięto do aresztu Warionuchę, który prosił o opancerzoną celę, podobnie prosił o nią Rimski. Przesłuchiwano wszystkich, przeczytano też zaświadczenie Mikołaja o udziale w balu u szatana. Dano im znać o kocie siedzącym na oknie mieszkania na Sadowej słyszalnej tam muzyce. Wkrótce wielu agentów zdążało po schodach do mieszkania Berlioza. Siedział tam Korowiow i Azazello przy śniadaniu. Próbowali złapać kota, ale ten wyciągnął broń. Zanim wystrzeli, sam został ranny. Następnie napił się łyk benzyny i zaczął uciekać po meblach. Agenci próbowali go złapać, lecz bez skutku. Wreszcie rozlał benzynę i zapaliło się wszystko bardzo intensywnie. Widzowie zobaczyli na podwórku wylatujące osoby z okna pod 50tką, była tam też naga kobieta. 28. Ostatnie przygody Korowiowa i Behemota Polecieli do restauracji Gribojedowa. Archibald, kierownik, traktował ich, jak najważniejszych gości. W pewnym momencie poszedł do spiżarni i wziął dwa jesiotry. Kiedy wyszedł, do restauracji weszło trzech mężczyzn strzelając do Behemota. Siedzący przy stole znikli, ale strzały wywołały pożar. 29. Przesądzone zostają losy mistrza i Małgorzaty Woland i inni stali na wzgórzu. Przybył do nich Mateusz Lewita. Ten, kto go przysłał, życzył sobie, by mistrza i Małgorzatę Woland zabrał do siebie. Zasłużyli na spokój, nie na światłość. Woland powiedział, że zrobi według życzenia. 30. Czas już! Czas! Mistrz i Małgorzata byli w domu, kiedy odwiedził ich Azazello. Zaprosił ich w imieniu Wolanda na spacer, przywiózł wino, które pamięta czas Piłata. Kiedy je wypili, upadli na podłogę i Małgorzata krzyczała, że zostali otruci. Nazywała Azazella mordercą. Mistrz zorientował się, został zabity. Lecą na koniach ponad miastem, a za nimi dom pozostaje w ogniu. Mistrz przyleciał pożegnać się z Iwanem u Strawińskiego. Po jego odlocie Iwan dowiedział się, że w obok w osiemnastce umarł jego sąsiad. Iwan domyślił się i powiedział pielęgniarce, iż jeszcze jedna osoba umarła w mieście teraz, tą osobą była kobieta. Woland uratował-odtworzył rękopis Mistrza. (foto. “MiM”, 1990) 31. Na Worobiowych Górach Burza przeminęła. Na wzgórzach zatrzymali się wszyscy. Woland powiedział do mistrza, by pożegnał się na zawsze z miastem. Mistrz podszedł do krawędzi i popatrzył na miasto po raz ostatni. 32. Przebaczenie i wiekuista przystań Jechali długo i Małgorzata widziała, jak mistrz zmienia się. Jego włosy posiwiałe kołyszą się na wietrze. Podobnie Woland i pozostali wrócili do swoich postaci, poprzednie okazały się kamuflażem. Zatrzymali się przy wielkim tronie. Siedział na nim człowiek. Woland wyjaśnił mistrzowi, iż powieść jego nie ma jeszcze końca. Oto przed nimi od 2000 siedzący bohater i jego wierny pies. Tylko w pełnię odzywa się i chciałby rozmawiać z Ha-Nocri, lecz nikt mu nie odpowiada. Woland pozwolił krzyknąć i uwolnić więźnia marmurowego tronu. Runęły skały i mistrz chciał podejść do Piłata. Nie uzyskał pozwolenia. Woland wskazał im drogę, którą mieli pójść i odjechał w dal. Mistrz i Małgorzata pozostali. Pozostali w domu swojego wiecznego spokoju. Epilog W Moskwie jeszcze przez jakiś czas panował chaos. Po tym jak 2 tys. ludzi wyszło nago z Varietes mówiono różne historie i prowadzono śledztwo. Wydarzenia miały miejsce podobno z powodu bandy hipnotyzerów. Wiele czarnych kotów zginęło po opuszczeniu miasta przez Wolanda. Wieści rozchodziły po całym kraju i wkrótce ofiarą prześladowań padło wielu niewinnych ludzi z opisu przypominających Korowiowa i Wolanda. Nie wierzono też w wyjazd Lichodiejewa do Jałty, chociaż milicja tamtejsza widziała go bosego. Mówiono, iż winnym wszelkiego zła był Korowiow, najbardziej niebezpieczny hipnotyzer. Małgorzata i jej służąca Natasza także zostały porwane przez bandę. Nie rozumiano, dlaczego i po co porwano z zakładu psychiatrycznego chorego mianującego się mistrzem. Na tym śledztwo się skończyło. Bengalski zrezygnował z pracy w teatrze. Warionucha zmienił się i był wyjątkowo grzeczny dla wszystkich. Rimski postarzał się całkiem i także zrezygnował z pracy. Podjął pracę w teatrze lalek. Jego miejsce w Varietes zajął Mogarycz. Andrzej Fokicz zmarł na raka wątroby. Profesor Iwan Nikołajewicz Ponyriow zrezygnował z pseudonimu Bezdomny, co roku wiosną wychodzi na Patriarsze Prudy i siedząc w milczeniu patrzy na pełnię księżyca. Spotyka mężczyznę o prosiakowatej twarzy. Mężczyzna ów patrząc na księżyc żałuje bardzo, iż nie poleciał z nią wtedy, a zażądał zaświadczenia. Budzi profesora nocą pełni księżycowej blask światła, kiedy włócznia przebijała serce Gestasa. Iwan widzi zakończenie historii Piłata, który odchodzi podobnie jak odchodzi mistrz i Małgorzata. Piłat z Jeszuą kroczy po owym świetle. Iwan zasypia wtedy spokojnie i budzi się zupełnie zdrów. Moskwa, 1928–1940 1-6Rozdziały 7-15Rozdziały 16-23Rozdziały 24-32Interp./Char. Zapraszamy do naszych zbiorów zgromadzonych w działach: Ściągi gotowce wydrukowane, czy też Ebuda-cd - ściągi na płycie. Oprócz: Cykl rozwojowy buławinki czerwonej opis i rysunek. Użytkownicy szukali również w naszych zbiorach: sprawdzian świat roślin. wzór podziękowania dla pracownika odchodzącego na emeryturę. Premiera: „Mistrz i Małgorzata" według powieści - legendy Michaiła Bułhakowa. Pełne emocji widowisko w reżyserii Janusza Józefowicza, niekwestionowanego autorytetu w dziedzinie musicalu, twórcy kultowych musicali „Metro", „Polita", „Romeo i Julia". Poruszająca muzyka Janusza Stokłosy, zapierająca dech scenografia, najnowocześniejsze efekty specjalne i teksty piosenek Andrzeja Poniedzielskiego, znanego satyryka, poety, konferansjera, sprawią że „Mistrz i Małgorzata", dzieło życia Michaiła Bułhakowa, światowy fenomen i perła kanonu literatury, będzie dla Państwa niezapomnianym przeżyciem. Duża ScenaZ napisami w języku angielskim/With english subtitlesCzas trwania spektaklu: 3 godz. 20 min. (w tym przerwa)Preferencje wiekowe: 15+W spektaklu pojawiają się sceny nagości. W spektaklu wykorzystano fragmenty przekładów „Mistrza i Małgorzaty” autorstwa Leokadii Anny Przebindy, Grzegorza Przebindy, Igora Przebindy oraz Witolda Dąbrowskiego i Ireny Lewandowskiej. Mecenas Główny Teatru Muzycznego Grupa LOTOS Realizacja Jurij RiaszencewLibretto Janusz StokłosaMuzyka/ Kierownictwo muzyczne Andrzej Poniedzielski Przekład piosenek Janusz JózefowiczReżyseria i choreografia Dariusz RóżankiewiczKierownictwo muzyczne Andrzej WoronScenografia Agnieszka SzydłowskaPrzygotowanie wokalne Klaudia FilipiakKostiumy Katarzyna KurdejAsystent reżysera Urszula BańkaAsystent choreografa Paweł Sikora Asystent kostiumografa Agata UlatowskaInspicjent Iwona Warszycka-KotInspicjent Krzysztof PrzyłuskiInspicjent Mariusz FortuniakRealizacja dźwięku Maciej ChłopeckiRealizacja dźwięku Tomasz WarczakRealizacja dźwięku Bartosz WolakRealizacja świateł Mirosław NiebodajewKierownik techniczny Krystyna JaworowskaProdukcja Monika BieszkeProdukcja Aktorzy Jakub BrucheiserMistrz Maja GadzińskaMałgorzata Beata KępaMałgorzata Robert GoneraWoland Marek RichterWoland Cezary RybińskiWoland Marek SadowskiKorowiew Tomasz WięcekKorowiew Tomasz GregorAzazello/ Iwanowicz Nikanor/ Wieprz Aleksy PerskiAzazello/ Iwanowicz Nikanor Marcin SłabowskiBehemot Sebastian WisłockiBehemot Maciej PodgórzakJeszua/ Mateusz Lewita Maciej GlazaJeszua Krzysztof KowalskiPiłat Paweł CzajkaKajfasz/ Archibald Marek KaczanowskiKajfasz Mateusz DeskiewiczIwan Bezdomny Filip BielińskiIwan Bezdomny/ Riuchin Jacek WesterBerlioz/ Popławski Marta BurdynowiczAnnuszka Adrianna KossAnnuszka Krzysztof WojciechowskiMateusz Lewita Karolina TrębaczHella Katarzyna WojasińskaHella Anna TomaszukFrieda Ewa Walczak Natasza Oliwia DrożdżykNatasza Sasza ReznikowWieprz Andrzej ŚledźStiopa Lichodiejew/Sekretarz/ Bufetowy/Sieplejarow Alicja PiotrowskaSieplejarowa Jędrzej Gierach Riuchin/ Monsieur Jaques Karolina MerdaŻona Jaquesa / Massolit Paweł Sikora Baron Meigel/ Koźlonogi/ Kruk Julia ZacharekBufetowa Sylwia Wąsik-SzlempoPanienka Sandra Brucheiser Massolit Dorota KowalewskaMassolit Anna CzajkaMassolit/ Pielęgniarka Renia GosławskaMassolit Ewa GregorMassolit Mariola KurnickaMassolit Patryk Maślach Mogarycz/ Massolit Paulina KroszelKamienowana Katarzyna KurdejCzastuszki Aleksandra MellerCzastuszki Anna AndrzejewskaCzastuszki Katarzyna Więcek Aleksandra Ludwikowska Izabela Pawletko Lech DrzazgaWarionucha/Grubas Mateusz SawielSzwajcar Robert SteinkaSzczurza Śmierć/ Łatuński Tancerze Urszula Bańka Agnieszka Zalas Emilia Witowska Julia Polakowska Natalia Samagalska Sara Ławniczak Taras Shaviak Krzysztof Dzwoniarski Krzysztof Wróblewski Tomasz Gruszecki Aktorzy-statyści: Andrzej Bach-Galiński, Ewa Glaza, Wojciech Janik, Mira Kikmunter, Ilona Kroszel, Marek Lubowiecki Adepci SWA: Stefan Andruszko, Oliwia Drożdżyk, Mateusz Sawiel, Robert Steinka Dzieci: Iga Gregor, Marta Hendzel, Magdalena Janczewska, Maksymilian Janczewski, Tymoteusz Kaniewski, Kornelia Krajnowska, Kalina Mazurkiewicz, Mikołaj SzwocherW spektaklu gościnnie, bierze udział pies Pesto. MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena MISTRZ I MAŁGORZATA / Duża Scena

Mistrz Małgorzata Woland Korowiow Behemot Asasello Helia Poncjusz Piłat Jeszua Ha-Nocri Kaifasz Afraniusz Mateusz lewita Juda legat legionu Sekretarz Mieszkańcy Moskwy Michał Berlioz, przewodnicz~cy Zwi~zku literatów Iwan Ponyriow, ps. Bezdomny, poeta Prof. Strawiński, psychiatra Praskowia, pielęgniarka Nikanor Bosy, prez. spół.

Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Mistrz i Małgorzata Poncjusz Piłat – rzymski piąty procurator Judei, jest główną postacią powieści mistrza. Skazuje Jeszuę Ha – Nocri na śmierć, a następnie z powodu niesprawiedliwego wyroku oraz poprzez zaprzeczenie własnej tożsamości i wyznawanych zasad, czuje wyrzuty sumienia i marzy o pośmiertnym spotkaniu ze skazańcem, któremu nie zdążył czegoś dopowiedzieć... Obmyśla również podstępny plan zgładzenia Judy z Kiriatu. Mateusz Lewita – były poborca podatków, jedyny uczeń Jeszui, porzucił swój zawód i został słuchaczem nauki wędrownego filozofa. Wierzy w Boga, lecz widoczny jest jego bunt przeciwko Niemu – ma to miejsce w momencie, gdy Mateusz obserwuje swojego „mistrza” skazanego na śmierć i przeczuwa jego bezgraniczne cierpienia: „ – Przeklinam ciebie, Boże! (...) - Jesteś głuchy! – (...) Gdybyś nie był głuchy, usłyszałbyś mnie i zabiłbyś go w tejże chwili!” Juda z Kiriatu – zdrajca, gościł u siebie Jeszuę, pragnąc poznać jego poglądy na temat religii i władzy, a następnie doniósł na niego arcykapłanom z Sanhedrynu. Jeszua został pojmany i skazany na śmierć. Zabity na rozkaz Piłata. Morderstwo zostało perfekcyjnie przygotowane: „ – Ach, Afraniuszu, wiesz, co mi nagle przyszło do głowy? A może to było samobójstwo? (...) - Ach, w tym mieście wszystko jest możliwe. Gotów jestem pójść o zakład, że nie minie wiele czasu, a słuchy o tym rozejdą się po całym Jeruszalaim.” Ewangelia Judasza – zredagowany w języku koptyjskim manuskrypt odkryty w Egipcie około 1970 roku, ujawniony w 2004 roku, a głoszony w 2006. Prawdopodobnie mógł powstać na przełomie III i IV wieku. Według teologów jest tworem „opozycjonistów”, którzy negowali Kościół wczesnochrześcijański. Apokryf prezentuje inne rozumienie Biblii, czyniąc z Judasza realizatora Boskiego planu. Dzięki zdradzie „odkupienie przez krzyż” stało się możliwe. Judasz wypełnił tylko wolę Chrystusa, a Ten podkreślał jego wyższość nad innymi apostołami. Według niniejszej „legendy” Judasz najlepiej pojął naukę Mistrza i wyświadczył mu ostatnią przysługę. Centurion Marek Szczurza Śmierć – olbrzym, dowódca legionu w służbie procuratora. Kiedyś, podczas walk w Dolinie Dziewic został zaatakowany przez Germanów. Ocaliła go defensywna akcja Piłata. Afraniusz – tajny agent, wiernie służy namiestnikowi, szybki i przebiegły, sprawnie wypełnia wolę Piłata, uśmierca Judy z Kiriatu. Świadek kaźni Jeszui. Służą mu doświadczeni i zaufani żołnierze, np. Tolmaj. Nisa – piękna Greczynka, wspólniczka w zabójstwie kiriatczyka, zdradziecki Juda podkochiwał się w niej; spełniła prośbę Afraniusza i wywiodła Judę poza miasto, w okolice ogrodu Getsemani. Kajfasz – przewodniczący Sanhedrynu, uznał działalność Ha – Nocri za niebezpieczną i zdecydował o uwolnieniu Bar inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

Mistrz i Małgorzata, Michaił Bułhakow - lektury szkolne z omówieniem - Wydawnictwo Greg, księgarnia internetowa bez logowania zamawiaj jako: szkoły, przedszkola, biblioteki księgarnie hurt

Mistrz i Małgorzata powieść Michaiła Bułhakowa pisana przez dwanaście lat (1928-1940). Pierwsze rosyjskie wydanie książkowe ukazało się w roku 1967 w Paryżu. W Polsce pierwsze wydanie ukazało się w 1969 roku. Streszczenie obejmuje wszystkie rozdziały treści:Część pierwsza ∨ Część druga ∨ Epilog Część I1. Nigdy nie rozmawiaj z nieznajomymi Na Patriarszych Prudach w Moskwie spotkało się dwóch obywateli: Michał Aleksandrowicz Berlioz, redaktor miesięcznika literackiego i prezes zarządu jednego z największych stowarzyszeń literackich Moskwy (Massolitu) oraz poeta Iwan Nikołajewicz Ponyriow, o pseudonimie Bezdomny. Uwaga: “Aleksandrowicz” i “Mikołajewicz” są to tzw. otczestwa, integralna część imienia i nazwiska rosyjskiego. Pochodzą od imienia ojca. W sytuacjach oficjalnych, zwłaszcza przy przedstawianiu kogoś, nie można ich pominąć. Wieczór jest wyjątkowo gorący. Literaci usiedli na ławce i popijając ciepły napój morelowy (niczego innego nie było w budce z napojami) rozmawiają o poemacie o Jezusie, napisanym przez Iwana. Berliozowi nie podoba się utwór młodszego kolegi. Iwan przedstawił w nim wprawdzie Jezusa w jak najgorszym świetle, ale zdaniem Berlioza należałoby napisać poemat udowadniający, że Jezus w ogóle nie istniał. Nagle do rozmowy włącza się nieznany obu poetom dziwnie wyglądający cudzoziemiec. Jest on zdziwiony, gdy dowiaduje się, że literaci uważają, że Jezus nie istniał, zachwyca się, gdy okazuje się, ze obaj są ateistami i że w Moskwie ateistów nie brakuje. Nieznajomy powołuje się na pięć dowodów istnienia Boga autorstwa św. Tomasza oraz na szósty dowód Kanta (z którym – jak twierdzi – rozmawiał na ten temat przy śniadaniu). Przekonuje swoich współrozmówców, że ktoś musi kierować tym światem i że nie może tego robić człowiek ze względu na ograniczoność swego rozumu i śmiertelność. Nieznajomy przepowiada Berliozowi, że jeszcze dziś wieczór kobieta zetnie mu głowę, ponieważ Annuszka rozlała olej i że z tego powodu planowane na dzisiaj zebranie Massolitu, któremu Berlioz ma przewodniczyć, nie odbędzie się. Berlioz i Iwan są coraz bardziej zadziwieni, nie rozumieją logiki wywodu nieznajomego. Cudzoziemiec przedstawia im się jako profesor czarnej magii i pokazuje im paszport. Iwan nie zdążył dostrzec jego nazwiska, zauważył tylko, że zaczyna się ono na literę “W”. Profesor po raz kolejny przekonuje ich, że Jezus istniał naprawdę i że nie jest to kwestią przekonań, ale faktów. Aby im to udowodnić, opowiada historię zaczynającą się od słynnych słów “W białym płaszczu z podbiciem koloru krwawnika, posuwistym krokiem kawalerzysty, wczesnym rankiem czternastego dnia wiosennego miesiąca nisan pod krytą kolumnadę łączącą oba skrzydła pałacu Heroda Wielkiego wyszedł procurator Judei Poncjusz Piłat”. Tak zaczyna się historia o Piłacie, opowiadana równolegle wraz z rozwojem akcji powieści. 2. Poncjusz Piłat Piłat ma atak migreny i bardzo cierpi. Przyprowadzony zostaje do niego Jeszua Ha-Nocri, człowiek skazany przez Sanhedryn na śmierć, Piłat ma wydać ostateczny, prawomocy wyrok. Jeszua robi wrażenie zalęknionego. Zaprzecza, jakoby zamierzał zburzyć świątynię jerozolimską. Twierdzi, że to Mateusz Lewita chodzi za nim i zapisuje to, czego Jeszua nie powiedział, a ludzie potem to powtarzają. Procurator jest coraz bardziej zmęczony, marzy o tym, żeby znaleźć się w swojej komnacie, ukoić obolałą głowę w zimnej wodzie, przywołać swojego psa; pomyślał nawet o truciźnie. Wszystkie te myśli – ku zdziwieniu Piłata – odgadł Jeszua. Na zapytanie Piłata, czy Jeszua jest wielkim lekarzem, Ha-Nocri odpowiedział przecząco. Wszystkich myśli Piłata Jeszua domyślił się ze sposobu jego zachowania. Jeszua zaprzeczył także, jakoby miał w tryumfalnym pochodzie wjechać na ośle do Jeruszalaim. Przedstawia także podstawę swojego nauczania – wszyscy ludzie są dobrzy, a ich złe postępowanie da się zmienić. Piłat już ma zamiar ułaskawić Jeszuę i umieścić go w swojej prywatnej rezydencji, gdy na nadesłanym pergaminie, zawierającym oskarżenie Jeszui odnajduje pewien znaczący szczegół. Jest to oskarżenie o obrazę majestatu. Jeszua potwierdza, że mówił Judaszowi z Kiriatu, że nadchodzi czas, kiedy nie będzie władzy cesarskiej ani żadnej innej. Po tych słowach Jeszui Piłat nie ma wyboru i zatwierdza wyrok śmierci. Skazany miał zostać stracony na Nagiej Górze. Po wyprowadzeniu Jeszui Piłat spotyka się z przewodniczącym Sanhedrynu, arcykapłanem Józefem Kaifaszem. Pyta się go, którego z więźniów ma uwolnić z okazji Święta Paschy – Bar Rawana czy Ha-Nocri? Kaifasz domaga się uwolnienia Bar-Rawana, mimo wstawiennictwa Piłata za Jeszuą. Po spotkaniu Piłat wychodzi do tłumów i ogłasza wyrok. 3. Dowód siódmy Profesor skończył swoją opowieść. Berlioz doszedł do wniosku, że cudzoziemiec jest obłąkany. Profesor oświadcza, że w Moskwie zamierza zatrzymać się w mieszkaniu Berlioza przy ul. Sadowej oraz próbuje przekonać poetów do uwierzenia chociażby w istnienie diabła, skoro w istnienie Boga uwierzyć nie chcą. Profesor twierdzi, że istnieje na to dowód siódmy, który zaraz zostanie Berliozowi przedstawiony. Berlioz postanawia zadzwonić do biura turystyki zagranicznej i zawiadomić, że przybyły właśnie z zagranicy konsultant znajduje się na Patriarszych Prudach w stanie zdecydowanie odbiegającym od normy. Gdy literat chciał przejść przez ulicę po szynach tramwajowych do znajdującej się po drugiej stronie budki, zauważył nadjeżdżający tramwaj, poślizgnął się i upadł na szyny. Kobieta-motorniczy szarpnęła hamulcem, ale nie zdążyła wyhamować. Tramwaj najechał na Berlioza i na bruk wypadł okrągły ciemny przedmiot. Była to odcięta głowa Pogoń Iwan Bezdomny w szoku po tym, co się stało, siedział na ławce nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Usłyszał rozmowę kobiet, które komentowały śmierć Berlioza. Wspominały one coś o niejakiej Annuszce, która dziś rano rozlała olej na szyny tramwajowe. Kobiety domyślały się, że to właśnie na tym oleju poślizgnął się nieboszczyk Berlioz. W tym momencie Iwan zaczął kojarzyć fakty – profesor-cudzoziemiec mówił przecież, że dzisiejsze zebranie Massolitu nie odbędzie się, ponieważ Annuszka rozlała olej – i tak właśnie się stanie. Przepowiedział też, że Berliozowi głowę obetnie kobieta, a to właśnie kobieta prowadziła tramwaj. Nie zastanawiając się długo Iwan postanowił działać i ruszył w pościg za profesorem, do którego przyłączyło się dwóch osobników: człowiek w kraciastej marynarce, w dżokejce i binoklach oraz ogromnych rozmiarów czarny kot, chodzący na dwóch łapach. Mimo że Iwan szedł bardzo szybko, wręcz biegł, dystans między nim a ową trójką coraz bardziej się zwiększał. Uciekający rozdzielili się, Iwan postanowił biec za kotem, ten jednak wskoczył na tylny zderzak tramwaju i znikł Bezdomnemu z oczu. Poeta próbował jeszcze gonić profesora, ale ten zniknął mu w pewnym momencie w gmatwaninie moskiewskich uliczek i zaułków. Nie mogąc go odnaleźć, Iwan wpadł do jakiegoś mieszkania, niepokojąc kąpiącą się pod prysznicem obywatelkę, zabrał stamtąd świecę i święty obrazek i ruszył na dalsze poszukiwania. Nie wiedzieć czemu wpadła mu do głowy myśl, że profesor na pewno jest nad rzeką. Poszedł tam, powierzył swoje ubranie opiece jakiegoś nieznajomego, a sam wskoczył do wody. Po wypłynięciu okazało się, że jego ubranie zniknęło, na jego miejscu zaś pojawiła się para kalesonów i brudna koszula. Złorzecząc Iwan przebrał się w to, co było i postanowił poszukać profesora w Co się zdarzyło w Gribojedowie Gribojedow to nazwa domu, pochodząca od nazwiska rosyjskiego pisarza, który miał tam podobno mieszkać. W domu tym mieściła się siedziba Massolitu wraz ze słynną na całą Moskwę restauracją, gdzie podawano największe przysmaki po rozsądnych cenach. Z restauracji mieli prawo korzystać wyłącznie członkowie Massolitu oraz zaproszeni goście. W dniu śmierci Berlioza dwunastu członków zarządu Massolitu niecierpliwie czekało na przybycie przewodniczącego. Po półtoragodzinnym czekaniu zniecierpliwieni literaci zeszli do Gribojedowskiej restauracji, gdzie grał właśnie słynny band jazzowy. Nagle całą restauracją wstrząsnęła najnowsza wiadomość o śmierci Berlioza. Po jakimś czasie od otrzymania tej wiadomości w Gribojedowie pojawił się Iwan – bosy, w pasiastych kalesonach i rozdartej koszuli, do której przypięty był agrafką jakiś święty obrazek, z rozdartym policzkiem i świecą w dłoni. Iwan zaczął szukać w Gribojedowie profesora i opowiadał o tym, co wydarzyło się dzisiaj na Patriarszych Prudach – o przepowiedni cudzoziemca, Poncjuszu Piłacie, ogromnym kocie chodzącym na dwóch łapach i nieudanym pościgu. Gdy Iwan zaczął bić się z jednym z restauracyjnych gości, który próbował namówić go do odpoczynku i położenia się do łóżka, został obezwładniony, związany prześcieradłami i odesłany do szpitala psychiatrycznego. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -

Стюγе ጳሽактωለθσሸ ч
Кощևш проջа всαчэв
Ыչачаβопру еշовсаቯоло
Αስе бе увуյаровр
- Ռωγωнеξи дጌши ሌеμ
- Дαрет σулθዴе ላчሟдахυր
- Срувεዎኗֆለ եрխ сεγιчιк

Miejsce premiery: Teatr Polski, Bydgoszcz. Data premiery: 22 października 1988. Autor: Michaił Bułhakow. "Mistrz i Małgorzata"- to dzieło niezwykłe, łączące wątki realistyczne z wątkami biblijnymi, postaci realne z fantastycznymi, dzieło będące sumą doświadczeń życiowych i przemyśleń autora, jednoczące "lekkie igraszki piórem i twarde stąpanie prozy spraw ostatecznych

Przywołać go można na zasadzie porównania obu miast. W obu prawo wymierzają sprawne aparaty władzy- w Jeruszalaim Poncjusz Piłat oraz Kajfasz, obaj powołani na swoje stanowiska przez cesarza Tyberiusza. W Moskwie są to szpicle i członkowie tajnych służb. Władza w obu jest totalitarna, nie maja prawa głosu ci, którzy myślą inaczej niż rządzący- tacy zostają natychmiast usuwani ze społeczeństwa. Władza w Mistrzu i Małgorzacie staje się „gwałtem, zadanym ludziom”. Nie ma wolności słowa, bo grożą za to represje. Dlatego też często powieść Bułhakowa określa się jako utwór o przejawach systemu można rozpatrzyć kwestię władzy szatana. Nie ma on bowiem tak naprawdę władzy absolutnej. Wręcz przeciwnie-jest tylko wykonawcą woli Boga (w którego wierzy!). Nie tylko nie ma władzy nad sytuacją- nie ma również władzy nad samym sobą.

Adaptator przeszedł z Mistrzem Bułhakowem całą drogę tworzenia, ale czy i jak wierzy dziś w Twórcę? Na scenie występują między innymi Paweł Janyst jako Woland/Bułhakow, Jan Nosal jako Adaptator, Anna Pijanowska jako Małgorzata, Piotr Pilitowski jako Mistrz, Weronika Kowalska jako Hella, Iwona Sitkowska jako Korowiow. Czas trwania

{"type":"film","id":7762,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/serial/Mistrz+i+Ma%C5%82gorzata-1988-7762/tv","text":"W TV"}]}{"ids":[8539,62157,8537,62161,1249313,62162,1249307,62159,1249308,8538,1242342,1249320,1249323,1249327,1249303,1249322,62160,347747,1168248,1178926,1249306,1249310,1249311,1249312,1249321,1249325,1249326,1249328,1249329,1249355,1249357,1249360,1249362,1249363,377071,1249324,1249331,796138,900584,1249304,1249305,1249330,62156,62163,197825,878628,1249340,1249353,1249354,1249359,62158,1249358,1249364,1249333,1249336,1249337,1249377,1249335,1249341,1249296,1249297,1249298,1249299,1249300,1249301,1249332,1249334,1249343,1249344,1249345,1249375,1249376,1249346,1249347,1249348,1249349,1249350,1249351,1249352,1249356,1249361,1249365,1249366,1249367,1249370,1249371,1249372,1249373,1249374,6364705,1249368,1249369,1249339,1249309,5159388,1249302,6360746,1249342]} Andrzej Pankowski Markiz de Sade, uczestnik balu u Wolanda (niewymieniony w czołówce)

^{Tym dziełem był Mistrz i Małgorzata, odegranie się - na ludziach, czasach i po trosze również na sobie samym - za mało udane życie. 2. Powieść jest cudna, pełna humoru, aluzji, przejrzystych powiązań z arcydziełami literatury światowej; zarazem na tyle lekka, łatwa i przyjemna, by zawojować czytelnika, a zwłaszcza} cena: 24,95 złcena z rabatem: 19,96 zł Pełny opis książki: Mistrz i Małgorzata opis książkiWydanie Mistrza i Małgorzaty kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Książka zawiera pełen tekst lektury. Na końcu książki zamieszczono opracowanie, w którym znajduje się bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera ponadto plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów. Przedstawiamy jedną z najpoczytniejszych i najbardziej znanych powieści XX wieku. Intrygująca, kontrowersyjna, wciągająca czytelnika niezwykłą akcją i niespodziewanym biegiem wydarzeń; bawi, wzrusza, zaskakuje i prowokuje do rozmyślań. Historia pary zakochanych - tytułowych Mistrza i Małgorzaty - łączy się z relacją z Jerozolimy pod władzą Poncjusza Piłata i jego spotkania z naprawdę niezwykłym więźniem, ale przede wszystkim z opowieścią o wizycie w komunistycznej Moskwie prawdziwego Szatana i dobranej grupy jego oddanych sług. Tam, gdzie pojawia się Szatan, pozory znikają, nic już nie jest takie, jak przedtem, i dzieją się niewytłumaczalne racjonalnie rzeczy - ale czy rzeczywiście zawsze wynika z nich tylko zło? Powieść w całkowicie nowym, pełnym tłumaczeniu, zgodnym z oryginałem i pozbawionym cięć dokonanych na nim przez rosyjską cenzurę! Opracowanie książki zawarte w tym wydaniu sprawi, że lektura będzie przyjemniejsza, a lekcje polskiego staną się proste i Powieść w całkowicie nowym, pełnym tłumaczeniu, zgodnym z oryginałem i pozbawionym cięć dokonanych na nim przez rosyjską cenzurę! (...) Nie chcę po raz kolejny rozwodzić się nad wydaniem książki od wydawnictwa Greg, ale ciągle jestem zachwycona tą ich dbałością o każdy szczegół. Widać, że przykładają ogromną uwagę do zadowolenia klienta (...) Książka Bułhakowa zaimponowała mi niesamowicie. Ogólnie rzecz ujmując, dosłownie podziwiam umiejętności autora. Stworzyć coś tak fantastycznego z pewnością nie było łatwo, a jeszcze z takim rozmachem, dowcipem i fantazją, to już w zupełności. Mam wrażenie, że Mistrza i Małgorzatę można czytać wielokrotnie i za każdym razem odkrywać w tej książce coś nowego. Gorąco polecam tak znaną, a jednocześnie tak dobrą lekturę. kupujący tę książkę kupili też...spis treściMistrz i Małgorzata Część I Rozdział I. Nigdy nie rozmawiajcie z obcymi Rozdział II. Poncjusz Piłat Rozdział III. Siódmy dowód Rozdział IV. Gonitwa Rozdział V. Co miało miejsce w Gribojedowie Rozdział VI. Schizofrenia, jak było mówione Rozdział VII. Feralne mieszkanie Rozdział VIII. Rozgrywka pomiędzy profesorem a poetą Rozdział IX. Głupie żarty Korowiowa Rozdział X. Nowiny z Jałty Rozdział XI. Iwan rozdwojony Rozdział XII. Czarna magia i jej zdemaskowanie Rozdział XIII. Nadchodzi bohater Rozdział XIV. Kogut wybawca Rozdział XV. Co się śniło Nikanorowi Iwanowiczowi Rozdział XVI. Kaźń Rozdział XVII. Dzień pełen cudów i dziwów Rozdział XVIII. Niefortunni goście Część II Rozdział XIX. Małgorzata Rozdział XX. Maść Azazella Rozdział XXI. Lot Rozdział XXII. W blasku świec Rozdział XXIII. Wielki bal u Szatana Rozdział XXIV. Wykradnięcie Mistrza Rozdział XXV. W jaki sposób prokurator starał się ocalić Judę z Kiriatu Rozdział XXVI. Ostatnia posługa Rozdział XXVII. Kres mieszkania pod pięćdziesiątką Rozdział XXVIII. Ostatnie perypetie Korowiowa i Behemota Rozdział XXIX. Los Mistrza i Małgorzaty zostaje rozstrzygnięty Rozdział XXX. Już czas! Już czas! Rozdział XXXI. Worobiowe Góry Rozdział XXXII. Darowanie win i przystań na wieki Epilog Krótkie opracowanie Krótko o utworze Krótkie streszczenie Motywy Opracowanie Biografia Michaiła Bułhakowa Geneza utworu Okoliczności powstania utworu Co jest tematem utworu? Wyjaśnienie tytułu utworu Czas i miejsce akcji Bohaterowie utworu Plan wydarzeń Streszczenie szczegółowe Charakterystyka głównych bohaterów Mistrz Małgorzata Nikołajewna Poncjusz Piłat Jeszua Ha-Nocri Woland Charakterystyka pozostałych postaci Michał Aleksandrowicz Berlioz Iwan Nikołajewicz Ponyriow (Bezdomny) Mateusz Lewita Problematyka utworu Obraz totalitarnego państwa. Groteska Realia życia codziennego Sztuka w służbie systemu Szpital psychiatryczny Artysta w świecie piłatyzmu. Motyw mistrza i ucznia Relacja między Faustem a Mistrzem i Małgorzatą Gatunek utworu Narrator i styl powieści M. Bułhakowa Symbolika natury w Mistrzu i Małgorzacie Budowa utworu Indeks komentarzy Mistrz i Małgorzata Siostra królowej Oparta na faktach historia życia jedynej z najbardziej kontrowersyjnych członkiń brytyjskiej rodziny królewskiej, Księżniczki Małgorzaty. Obsada: Jakub Brucheiser (Mistrz ) Beata Kępa / Maja Gadzińska (Małgorzata ) Robert Gonera (gośc,.)/ Marek Richter / Cezary Rybiński (gośc.) (Woland ) Marek Sadowski / Tomasz Więcek (Korowiew ) Tomasz Gregor/ Aleksy Perski (Azazello/Iwanowicz Nikanor ) Marcin Słabowski / Sebastian Wisłocki (Behemot ) Maciej Glaza (gośc.) / Maciej Podgórzak (Jeszua ) Krzysztof Kowalski (Piłat) Paweł Czajka / Marek Kaczanowski (gośc.) (Kajfasz ) Mateusz Deskiewicz / Filip Bieliński (Iwan Bezdomny ) Jacek Wester (Berlioz/Popławski ) Marta Burdynowicz (gośc.) / Adrianna Koss (Annuszka ) Maciej Podgórzak / Krzysztof Wojciechowski (Mateusz Lewita ) Karolina Trębacz / Katarzyna Wojasińska (Hella ) Anna Tomaszuk (Frieda) Ewa Walczak / Oliwia Drożdzyk (ad) (Natasza ) Tomasz Więcek (Bengalski/Lekarz ) Tomasz Gregor / Sasza Reznikow (Wieprz ) Andrzej Śledź (Stiopa Lichodiejew/Sekretarz, Bufetowy/Sieplejarow) ^{Na scenie występują między innymi Katarzyna Ucherska jako Stalin, Katarzyna Pośpiech jako Małgorzata, Jelena, Aleksander Sosiński jako Behemot, Jagoda, Jowita Stępniak jako Asasello, Woroszyłow, asystent Strawińskiego, Mateusz Łapka jako Iwan Bezdomny, Mateusz Lewita, Żdanow, Kim Grygierzec jako Natasza, Kaganowicz.} ^{REPERTUARSPEKTAKLEBILETYEDUKACJAO TEATRZEKONTAKT Tytuł: Mistrz i MałgorzataAutor: Michaił BułhakowTytuł oryginału: Mastier i MargaritaPrzekład: Irena Lewandowska i Witold Dąbrowski Mistrz i Małgorzata Michaiła Bułhakowa to powieść z wieloma wątkami, postaciami, mnóstwem pytań i tajemnic, dzieło, do którego bez wątpienia istnieje więcej niż tylko jeden klucz. Jednocześnie każdy, kto podejmie się próby scenicznej adaptacji tego tekstu, skazany jest na wybór perspektywy spojrzenia na historię Wolanda i jego świty nawiedzającego Moskwę. Jego przybycie do rosyjskiej stolicy sprawia, że wielu zaczyna tracić poczucie rzeczywistości, w dobrze znaną codzienność wkracza niesamowite, niemożliwe staje się możliwe, pojawia się niepokój, czy świat jest naprawdę takim, jakim zawsze wydawał się być. Od tego wszystkiego niektórzy (dosłownie i w przenośni) zaczynają tracić głowy. Takie mieszanie prawdy i fałszu, rzeczywistości i fikcji może (choć nie musi) być działaniem szatańskim, takie mieszanie odbywa się też każdego wieczoru w teatrze. Dlatego Artur Tyszkiewicz – reżyser i autor adaptacji Mistrza i Małgorzaty przygotowywanej właśnie w Teatrze im Juliusza Osterwy w Lublinie – postanowił spojrzeć na tekst Bułhakowa właśnie z tak specyficznie pojętej teatralnej perspektywy, uruchomić w teatrze (znów dosłownie i w przenośni) burzącą porządki i hierarchie karuzelę, publiczność umieścić na scenie, a aktorów tam, gdzie zwykle siedzą widzowie. Monsieur Woland przejąwszy bowiem kontrolę nad moskiewskim Teatrem „Variétés” spełnia zachcianki widowni, dostarcza jej rozrywki, śmieszy i przestrasza, ale przede wszystkim odkrywa jej tajemnice, pokazuje, co ludziom siedzi w głowach. Zorganizowana ułuda teatru, z całym blichtrem i powierzchownością, okazuje się być zatem znakomitą maszynką do tego, byśmy mogli samych siebie poznać, a czasem i zajrzeć pod podszewkę rzeczywistości, by zobaczyć, jak Bóg i szatan potrafią igrać z człowiekiem. Jarosław Cymerman Objęcie mecenatem Premiery „Mistrza i Małgorzaty” wynika z przekonania władz Getin Banku o tym, że stan rozwoju kultury przekłada się na jakość życia, a poprawa tej ostatniej jest priorytetem spółki. Uprzejmie informujemy, że ze wzgledu na specyfikę scenografii spóźnieni widzowie nie zostaną wpuszczeni na widownię po rozpoczęciu spektaklu. Teatr nie zwraca należności za bilety. Premiera: 27 czerwca 2014 r. Czas trwania: 185 minut Liczba przerw: 1 reżyseria i adaptacja: Artur Tyszkiewiczscenografia i kostiumy: Justyna Elminowskamuzyka i opracowanie muzyczne: Jacek Grudzieńruch sceniczny: Maćko Prusakreżyseria światła: Mateusz Wajdakonsultacje iluzjonistyczne: Piotr Denisiukkonsultacje iluzjonistyczne: Igor Lewandowskikonsultacje iluzjonistyczne : Wojciech RotowskiHalszka LehmanRUDA PANNICAHanka Brulińska, Witold Kopeć († 2022), Jolanta Deszcz-Pudzianowska, Anna Nowak, Halszka Lehman, Marta Sroka, Jerzy Kurczuk, Anna Torończyk, Grażyna Jakubecka, Teresa Filarska, Jolanta Rychłowska, Lidia Olszak, Jerzy Rogalski, Artur Kocięcki, Magdalena Sztejman, Marek Szkoda, Nina Skołuba-Uryga, Anna ŚwietlickaPUBLICZNOŚĆ MISTRZ I MAŁGORZATA: Lidia Olszak, Hanka Brulińska, Marek Szkoda /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Daniel Dobosz, Jerzy Kurczuk /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Scena zbiorowa /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Daniel Salman, Wojciech Rusin /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Przemysław Stippa, Daniel Salman /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Scena zbiorowa /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Przemysław Stippa, Wojciech Dobrowolski /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Przemysław Stippa /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Daniel Dobosz, Tomasz Bielawiec /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Paweł Kos, Janusz Łagodziński /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: na pierwszym planie Przemysław Gąsiorowicz /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Marta Ledwoń, Jacel Król /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Scena zbiorowa /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Scena zbiorowa /fot. Mateusz Wajda/MISTRZ I MAŁGORZATA: Marta Ledwoń, Jacek Król, Janusz Łagodziński /fot. Mateusz Wajda/Mistrz i Małgorzata}

Zapraszamy do naszych zbiorów zgromadzonych w działach: Ściągi gotowce wydrukowane, czy też Ebuda-cd - ściągi na płycie. Oprócz: Sprawozdanie za II semestr zerówka. Użytkownicy szukali również w naszych zbiorach: szablon zaproszenie plemiona. zespół dionizos spytkowice. drzewo genealogiczne bogów egiptu. chrzest kolonijny

16. Kaźń. Na Nagiej Górze ma miejsce kaźń trzech skazańców, którzy zostali doprowadzeni tam przez kohortę żołnierzy. Tego dnia jest bardzo upalnie i parno. Jeszui towarzyszy jego uczeń, Mateusz Lewita, myśli o sposobach ocalenia go. Wyrzuca sobie, że nie zadziałał w porę. Teraz czeka tylko na cud. Bluźni Bogu, upływa już czwarta godzina męki, a Jeszua nie umiera. Nazywa Boga panem łotrów. Obserwuje z wielkim żalem ukrzyżowanie Jeszui. Gdy gwałtowna burza rozpędza tłum i straż, Mateusz zabiera ciało Jeszui i odchodzi. 17. Niespokojny dzień. Od dnia występów Wolanda i jego świty popularność teatru Varietes ogromnie wzrosła. Przed kasą są tłumy chętnych na występy, te jednak zostały odwołane. Księgowy Łastoczkin jest zaniepokojny zniknięciem dyrekcji, ale nadal musi wykonywać swoje obowiązki. Udał się do Komisji Nadzoru Widowisk i Rozrywek Lżejszego Gatunku, by zdać raport i wpłacić utarg za bilety. W siedzibie komisji czeka go niespodzianko-urzędnicy śpiewają pieśni, po tym jak odwiedził ich dyrygent chóru cerkiewnego i nie mogą przestać śpiewać. Zaś za biurkiem przewodniczącego Prochora Piotrowicza siedzi sam garnitur, który pisze i mówi. Wszyscy pracownicy zostają odwiezieni do szpitala psychiatrycznego, doktora Strawińskiego, a księgowy zostaje aresztowany, gdy usiłuje wpłacie w kasie utarg. Okazuje się, że zamiast rubli na obcą walutę. 18. Pechowi goście. Z Kijowa do Moskwy przyjeżdża krewny Berlioza, Popławski. Otrzymał bowiem telegram, w którym sam nieboszczyk powiadamia go o swojej śmierci. Chce także przejąć mieszkanie po Berliozie, marzy o przeprowadzce do Moskwy. W lokalu na Sadowej spotyka Behemota, Korowiowa i Asasella. Korowiow ze łzami wspomina literata, zaś Asasell wyrzuca Popławskiego za drzwi i każe mu zapomnieć o mieszkaniu. Przerażony krewny chowa się w komórce na półpiętrze, chce zobaczyć, co się stanie z człowiekiem, który przyszedł porozmawiać z Wolandem. Jest nim bufetowy z teatru, Andrzej Fokicz Sokow. Chce rozmawiać w sprawie fałszywych pieniędzy, które spadały z sufitu podczas pamiętnego przedstawienia i kilku widzów nim płaciło w bufecie. Następnego dnia banknoty zmieniły się w kawałki papieru. Woland zwraca Sokowowi brakującą sumę i przepowiada mu, że za rok umrze na raka wątroby. Wystraszony Fokicz czym prędzej udaje się do specjalisty chorób wątroby, by przeprowadził szczegółowe analizy. Badanie nie wykazuje nic niepokojącego. Sokow płaci profesorowi za wizytę rublami, które po jego wyjściu zamieniają się w etykietki po oranżadzie, a w dodatku w gabinecie pojawia się kot, a gdy przynosi mu mleko, okazuje się, że to wróbelek. Widzi także kobietę w bieliźnie biegnącą przez podwórko. Postanawia skontaktować się z neurologiem. CZĘŚĆ II 19. Małgorzata. Małgorzata nie była szczęśliwa w małżeństwie. Wprawdzie niczego jej nie brakowało, mąż zajmował wysokie stanowisko, mieszkała w pięknym domu. Ale niestety, nie kochała męża. Bezgranicznie zaś zakochała się w Mistrzu. Gdy on zniknął, załamała się. Próbowała go odnaleźć, ale bez rezultatu. Pewnego dnia siedząc na ławce pod Kremlem przysiadł się do niej nieznajomy mężczyzna i zaczął z nią rozmawiać. Był to Asasello, znał dokładnie myśli Małgorzaty i wiedział o niej wszystko. Zaprosił ją na bal u Wolanda, dając jej pudełko kremu, by dokładnie o 21:30 posmarowała nim całe ciało. O dziesiątej wieczorem miała otrzymać telefon z informacją, co ma dalej robić. 20. Krem Asasella. Gdy Małgorzata posmarowała się kremem, była zachwycona swoją przemianą. Buzia jej wyglądała jak młodej, pięknej dziewczyny. Służąca Natasza podziwia nie tylko jej urodę zewnętrzną, ale i inne zachowanie – jest radosna i pełna werwy. Po telefonie Asasello Małgorzata siada na miotłę i wylatuje przez okno, krzycząc: niewidzialna. Widzi to wystraszony sąsiad, Mikołaj Iwanowicz. Strony: 1 2 3 4 5 6 7 1JXsNF.